Tajemnica pokoju numer 38. Historia romantyczna, lecz prawdziwa

Opowiadanie kryminalne „warszawskiego Sherlocka Holmesa" z pierwszej połowy XX wieku, podane z pierwszej ręki. Daniel Bachrach, aspirant Urzędu Śledczego w Warszawie, wspomina sprawę kryminalną, którą prowadził. Do kijowskiego Urzędu Śledczego zgłosił się dojrzały mężczyzna. Oświadczył, że został podstępnie obrabowany. Poprzedniego wieczoru udał się do cyrku, gdzie poznał młodą kobietę. Zauroczony jej wdziękiem zaprosił ją na kolację, a później wstąpił na herbatkę do jej hotelowego pokoju, która przedłużyła się... do rana. Niewierny mąż zabezpieczył posiadaną przy sobie dużą sumę gotówki, a przynajmniej tak mu się wydawało. Bowiem gdy nazajutrz sięgnął do kieszeni marynarki, mimo zamkniętych na klucz drzwi do pokoju, pieniędzy nie było! Kobieta była przekonana, że to mężczyzna chce się wymigać od zapłaty za upojną noc. Wygląda więc na to, że złodziej jakimś cudem wszedł do zamkniętego pokoju. Śledztwo obnaży naiwność amanta.

Język, postacie i poglądy zawarte w tej publikacji nie odzwierciedlają poglądów ani opinii wydawcy. Utwór ma charakter publikacji historycznej, ukazującej postawy i tendencje charakterystyczne dla czasów, z których pochodzi.

Daniel Bachrach – aspirant Policji Państwowej, Naczelnik Urzędu Śledczego w Nowogródku, detektyw londyńskiej City Police, autor. W latach 20. XX wieku kierował tzw. brygadą fałszerską w warszawskim Urzędzie Śledczym. Był podwładnym komisarza Ludwika Mariana Kurnatowskiego, który, podobnie jak Bachrach, wydał swoje wspomnienia z pracy w formie opowiadań. Bachrach nazywany był warszawskim Sherlockiem Holmesem. Jego kryminalne opowieści drukowane były pierwotnie w prasie w latach 1931-35.