Op z'n hondjes

We dronken een glaasje buiten, op het terras, met een prachtig zicht op het dal achter zijn huis met de zacht glooiende weiden zover je kon kijken, waar de runderen van de boerderij het groene gras graasden, en paarden rond dartelden, en schapen blaatten, er liepen kippen en ganzen en kalkoenen, twee honden joegen elkaar achterna. Jean Paul sloeg zijn handen om me heen, terwijl ik om de spelende honden moest lachen. Ze waren van een verschillend ras. De boxer leek veel sterker dan de herdershond die sneller was en van hem leek weg te vluchten, maar telkens weer liet hij zich inhalen.
‘De herder is een teefje,’ zei Jean Paul. ‘Ze is loops.’
Hij keek naar mij, in mijn ogen, ik in de zijne, ik was van plan om hartelijk te lachen, maar mijn hart bonsde in mijn keel, de hormonen gierden door mijn lijf, er vlogen vlinders rond in mijn buik, ik werd witter en roder tegelijkertijd en perste er een flauw lachje uit.
Hij kuste me.
De honden spurtten tot bij ons, rakelings langs mij heen, ik voelde de wind die ze aanjoegen.
‘Koest Orlando,’ riep Jean Paul.
De boxer was van hem, zo bleek. Hij scheen wel te willen luisteren, maar de drang om te spelen was groter en na even te zijn gaan liggen, sprong hij weer op en liep de andere hond achterna.
Ze renden op de weide met de paarden die alle richtingen uit stoven en op dat moment zag ik boerin Barbara uit haar hoevewinkeltje komen. Ze schreeuwde naar de honden.
‘Beyoncé, kom hier,’ schreeuwde ze.
‘Beyoncé?’
Ik keek naar Jean Paul.
Hij schaterlachte.
‘Beyoncé is loops,’ zei hij.