Çingiz Abdullayev

Dünyada elə bir zindan yoxdur ki, oradan qaçmaq mümkün olmasın. Çıxılmaz vəziyyətlər olmur. İntəhası, baş işlətmək lazımdır. Düşünmək, düşünmək, düşünmək...

Bəzən mən bizim ölkəyə, bizim demokratiyaya görə xəcalət çəkirəm. Xəcalət çəkirəm ki, mənim həmvətənlərim bu cür çirkli və əclaf işlərlə məşğul olurlar. Xəcalət çəkirəm və ağrıyıram! Əlvida!

Şər əməllərə qarşı yalnız xeyirxah niyyətlərin köməyilə mübarizə aparmaq olmaz.

Bizim yaddaşımız qeyri-adi xassəyə malikdir. Bəzən cüzi bir səbəb, çox nazik bir tel kifayətdir ki, sonu görünməyən xatirələr kələfi sürətlə, qarşısıalınmaz qüvvəyə açılmağa başlasın. Və bəlkə də, son nəticədə insanlıq və insanla qalan ən əziz, ən qiymətli nemət onun yaddaşı – bütün ağrı və sevincləri, vəfa və xəyanətləri, həyata keçən və keçməyən ümidləri və çin olan özündə yaşadan xatirələridir.

Ah, bu gözləmə! Bilsəydiniz nə qədər çətin və yorucu işdir. Saniyələr güclə sürünür, qurtarmaq bilmir. Bu cür keçən bir saat bütöv bir ömür kimi görünür. Bunu yoxlamaq istəyirsinizsə, heç olmasa həftədə bir dəfə kimisə bir neçə saat gözləməyə çalışın. Onda görəcəksiniz ki, gün necə uzandıqca-uzanır, sonu görünmür.