Тахауи Ахтанов

«Адамның реніші тамшыдай жиналып, шарасынан асып төгілетін кез болады. Сол сияқты кісінің бір кездегі біреуге деген ықыласы жіңішкеріп барын, үзіліп кетеді.

еш нәрсе жоқ па, қалай? Әй, қайдам

осы көппен бірге болғым келеді — сонда ойым да орнықтырақ, көңілім де тоғырақ болатынын білем.

«Әрбір жан иесінің жарық дүниеге осынша ана ғазабымен келетінін жұрт ойлай ме екен?» Бұл ой маған кейінірек келді. Ал, сол кезде әр сәті жылдан артық созылған қиналыс пен азаптан өзге еш нәрсені білген де, сезген де жоқпын

Кішілеу кезіңде кейбір үлкендер сені баласынып, кішірейте сөйлесе — дүниеде қор қылатын нәрсе сол болушы еді.

кісі ғашық болғанда көкірегіндегі бар қуанышын сүйгеніне айтып тауыса алмай, тағы да бір соны бөлісетін жақын адам іздейді екен

Біздің қазақта да бұрынғыдай атастыру қалды ғой, қыздар көбіне көңілі кеткен жігіттеріне барады, бірақ әйел жолы әлі де жіңішке жатыр — ау. Әке-шешең қатал болмаған күннің өзінде сынай қараған сырт көздер — ақ аяғына тұсау салып қояды.

Адам алғашқыда кісінің көп жақсылығын байқамайды екен. Бір қарағанда кей кісінің сырт кескіні сонша оғаш көрінетіні бар, бірақ жақын араласып үйренісе келе байқасаң пәлендей түгі де жоқ.

Сейілхан ағам ақ жарқын, әзіл-қалжыңға да бай. О

Майкішең, иығында сүлгі, жуынып келіпті.