Čitalac koji je zalazio u predele slikane čajem, u vetrovite lakune tarota, ikone, alfabetare, ukrštenice, zlatnog novčića, kutije za pisanje, ovaj put ima pred sobom zodijak, drevno nebesko pismo.

Pavić se pretvara u postmodernu Šeherezadu u tekstu koji poseduje ideju, maštu, divlji pripovedački “non sequitur”, muzikalnu arhitektoniku forme i jezika, očaravajuću inteligenciju, glas, zabavnost, samosvojnost i čitku slobodu u razgrađivanju hronologije, čulnost, stabilnu tačku gledanja, aristotelovsku priču, dijalog, zaokružene likove i blistavu scenu.(l. Olsen, The Writers Chronicle 2000.)

Knjiga je objavljena na srpskom jeziku, a razumeju je oni kojima je maternji hrvatski ili bošnjački.

Milorad Paviç