Saga Egmont

Hij voelt het in zijn borst prikken en kloppen alsof er iets afschuwelijks zal gebeuren.

Dan hoefde hij niet meer te zien dat zijn moeder stomdronken werd en glazen kapotgooide en zich voor iedereen voor schut zette.

Ook al wordt hij al misselijk bij de gedachte om in haar buurt te moeten komen in de staat waarin ze nu verkeert.

Het gaat erom dat ze respect voor je hebben.’

Hij haalde gewoon geen adem meer. Als het nodig was voorgoed…

klopt, ik ben gestoord.

Ik heb geen honge

‘Er is zoveel wat je niet weet

k ga het niet halen, Nils,’ had ze me een paar dagen geleden gezegd. ‘Je moet me helpen.’
‘Ik?’
‘Ja, jij, wie anders? Ik heb niemand anders.’

En zij klepte met hare wiekjes, zwak. Het waren, aan hare schoudertjes teêr, twee wiekjes, als van een heel groote kapel, doorschijnende vlies, karmozijn bestuifd en zachtgeel, azuurtjes en rozig geaderd, waar ze vasthechteden aan haar rug, en op ieder wiekje gloeiden twee oogen, zooals op den staart van een pauw,