Eyvallah 2

İnsanlar okumadıkları bir kitaba iman ediyorlar. Neden? Duvarda asılı duran ilacın bana faydası olur mu? İlacı içmek yerine o ilaca inanman seni iyileştirir mi? İnanmak mıdır bizi rahatlatan, yoksa cahillik mi?
Kur’an’ı, parlak kumaşlarla, hiçbir zaman okumak için yerinden almayacağın duvara asmak saygı göstermek midir

Başımı döndürüyor dünya. Sakin bir kıyıya çekmem lazım içimdeki kayıkları. Birkaç sevdiğim kitabın, biraz çay ve kahvenin ve senin de olduğun bir kıyıya. Vardığımda seni görmem lazım batmamak için dünyaya. Gelemesen de haber gönder, işim var, de mesela. Akşama kadar beklerim, yeter ki uzaklardan da olsa soframı sen kur sevgili.

her dua kabul edilir, duada sorun yok da eden kişi tam mı ona bakmak lazım. Allah’tan bir şey isterken, “Allah’ın istediği gibi biri miyim?” diye sormak lazım. Yani duanın olması için önce kendine sorman lazım, “Ben oldum mu da duam olsun?”

en büyük güç kimseye ihtiyaç duymamaktır.
Kimseye ihtiyaç duymayanlar dünyanın en güçlü insanlarıdır.

Bazı insanlar anlamıyorlar. Onlardan anlamalarını beklemek, beton yollarda çiçek açmasını beklemeye benziyor. Çiçekler; yağmur gören, hüzünlü insanların bahçelerinde açarmış. Çok da dert etme seni anlamayanları. Herkes kendine benzerleri çekermiş hayatta. Sahte insanları sahte insanlarla dostluk yapmak üzere serbest bırak. Senden uzak dursunlar ki kendilerine benzer birilerini bulabilsinler.

Ya bir gün gelir de burada olan biten her şey için tek kelime söylersek?

“Dünya. Dünyaymış Allah’ım,” dersek? Ne olacak? Kırdığımız insanlar, yediğimiz haklar, yapmamız gereken ama yapmadığımız sorumluluklar? Ya ‘Dünya’ der ve tek kelimeyle her şeyi özetlersek?

İnsan kendiyle başbaşa kaldığında düşünmeye başlıyor. Evet, pek yapmadığımız bir şey bu. Düşününce de bildiğinden daha fazla şey buluyorsun içinde. İnsan bazen öyle hayaller kuruyor ki içindekiler dışındakilerden fazla gibi geliyor. Zaten hayal ettiklerimiz, gördüğümüz dünyadan daha güzel olmuyor mu genelde?

Kendi içini düşündüğün gibi, insanın da düşünenleri, sevenleri sesinin tonundan bir şeylerin ters gittiğini anlayabilenleri olmalı. Yürüdüğü yolda omzunu dayayabileceği birileri olmalı.

Her zaman yolunda gitmiyor her şey. İyi hissettiğin bir anda düşürür seni bu hayat. Belki de sorun, düşmemiz değil, bizi kaldırsın diye el uzattığımız kişilerdir? Belki sorun, sevgimiz değil güvenip de sevgimizi paylaştığımız kişilerdir? İnsan bazı kitapları okurken yıllarca uyutulduğu o derin uykudan yavaş yavaş uyandığını hissediyor...

En son ne zaman baktınız aynaya ve sordunuz kendinize? “Ben neyim ve ne hâldeyim?” “Nereye gidiyorum ve nasıl, ne zaman varacağım?”

15-20 sene boyunca günde gidiş ve dönüş toplam 2 saatimizi yolda geçirip orada 8 saat vakit harcayıp öğrenmeye talip olduğumuz ilim, dünyada hayatta kalabilmek için verdiğimiz mücadele değildir. Aç kalmamak için de verdiğimiz mücadele değildir. Daha iyi şartlarda yaşayabilmek için verdiğimiz mücadeledir. Kalan 40 senemiz için verdiğimiz bir mücadele.

Doğduktan sonraki 25 yılımızı, sonraki 40 yıl rahat edelim diye geçiriyorsak neden sonsuz bir hayatı sonraki 40 senemiz kadar ciddiye almayız?

Kimsesiz hayaller kuruyorum. Kimsesizliğin belki de en zor şey olduğu bir şehirde. Başını öne eğmiş, usulca kaldırımlarda sokak lambalarının hizasında yürüyen, gözleri nemli o çocuk işte benim.

Kimsessizleşince etraf, kendime geliyor gibi oluyorum. Yeni bilinmedik kelimeler üretiyorum, arkasına kimsenin anlamayacağı bir şarkı koyuyorum. Öyle bir hâl içindeyim ki tarifini de kendim yapıyorum hâli de kendim yaşıyorum ve tüm anlaşılmazlığı da kendi içimde yaşıyorum.