A vexetariana

Ata que a miña muller se volveu vexetariana, nunca lle vira nada de especial. A verdade é que o día que a coñecín nin me resultou atractiva. Nin alta nin baixa, co pelo nin moi longo nin moi curto, tiña a pel seca e amarelada, pómulos saíntes e ollos sen dobra na pálpebra1. Vestía de cores apagadas, coma se lle dese medo chamar a atención. Cuns zapatos negros de deseño moi simple, achegouse á mesa na que eu esperaba, dando pasos nin lentos nin rápidos, nin febles nin fortes.