Ik was twaalf en ik fietste naar school

Aan het einde van de middelbare school had ik mijn diploma op zak, maar er was geen sprake van dat ik zou gaan studeren. De financiën van mijn moeder stonden dat niet toe. En dus zette ik zoals zoveel meisjes van mijn leeftijd mijn eerste schreden op het pad van het werkzame leven. Ik baande me een weg met stages en slechtbetaalde baantjes totdat ik werk vond waarmee ik niet meer dan het minimumloon verdiende, maar dat wel vast was. Aangezien de sfeer binnen het gezin ondertussen zo slecht was geworden dat die het kritieke punt had bereikt en niet meer te verdragen was, besloot ik op een dag de deur definitief en met een harde klap achter me dicht te trekken. Mijn knuffels en illusies liet ik achter, maar mijn ‘grote mond’ nam ik mee om elders een bestaan op te bouwen. Als ik die ‘grote mond’ niet had gehad, weet ik niet hoe ik het zou hebben overleefd. Waarschijnlijk nauwelijks.

Uiteindelijk voelt het goed om de deur achter je kinderjaren dicht te trekken. Wat daarachter allemaal is gebeurd, vergeet je niet gauw, maar het voordeel is dat je er niet meer achter zit opgesloten.

Telkens als ik mijn neus stoot, dwing ik mezelf te denken dat ‘het’ niet erger kan zijn dan ‘dat’ wat ik al heb meegemaakt.

Het gebeurde allemaal zo plotseling, die onverwachte overgang van dat smerige hok waar ik tachtig dagen had zitten wegrotten naar het zonlicht!
Toen ik buitenkwam, dacht ik dat ik flauw zou vallen. Ik had al zo lang geen zuivere lucht meer ingeademd. En ik praatte, ik praatte… als een idioot.

Ik kon het me niet zo goed meer herinneren.
Wij met z’n tweeën onder de deken, bevend van angst, die deur die openging, al die onbekende mensen… ik had het gevoel dat er een hele meute stond! En daarna, alsof ik op een hogere versnelling overschakelde, glipte ik onder de deur door en wierp me in de armen van de eerste de beste politieman en liet hem niet meer los.

Het bleek dat ik me vastklampte aan rijkswachter Michel Demoulin. Na het proces, jaren later, heeft hij tegen me gezegd: ‘Je wilde me niet meer loslaten, je klemde je zo stevig aan me vast…’

We moeten niet uit het oog verliezen wie de echte schuldige is!