Piraye

kişiliğini yabancı ellere teslim etmiş bir zavallı o

Öcünü aldın Piraye.

Gururun ağır bastığı yerde, diğer tüm duyguların yerle bir olması kaçınılmaz belki.

Ama şöyle bir yokla kendini. Şu andaki zafer sarhoşluğundan sıyrıldığında da böyle gülebilecek misin?

Bu tür savaşımların kazananı olmayacağını bilmen gerek.

Yıkılmışlıkta, senin de ondan kalır yanın var mı?

Kör bir kuyunun dibine vardıktan sonra, yitirilecek hiçbir şeyin kalmadığı bilinci, umulmadık bir güç veriyor insana.

Tırnaklarınla çentikler açıyorsun karanlık duvarların üzerinde... Kan revan içinde kaldığına aldırmadan, milim milim, düze çıkarmaya çalışıyorsun bedenini.

Can havliyle yarattığım minik çentiklerimin, içine düştüğüm çözümsüzlük dehlizinden çıkmamı sağlayacaklarından emin değilim. Ama, karanlığın ucunda beliriveren, güneş doğumu öncesinin gölgeli aydınlığını çağrıştıran cılız ışığa, sürünerek de olsa ulaşmak zorundayım.

Yaşamak... Yosun gibi, ot gibi... Ya da yediveren gülleri kıskandıracak verimlilikte. Her yönüyle, yalnızca beni ilgilendiren bir kavram. Onu sürdürmek ya da sonlandırmak bile bana kalmış.

Yaşatmak ise sorumluluğum! Dicle var geride... Ona can veren bedenim, onu yaşatmak için yaşamak zorunda...

Biraz gerilere git istersen... Kendini Nâzım'ın kızıl saçlı Piraye'siyle özdeşleştirdiğin günlere.

Hiç hayıflanma, o şiirsellikten uzak düştün diye. Gözlerini aç ve o günlerde göremediğin gerçeği gör artık...

Nâzım da o sevda yüklü dizelerini eliyle bir kenara itip, daha sıcak bulduğu kollara koşmamış mıydı? Yere göğe sığdıramadığı Piraye'sini başka kadınlarla aldatmamış mıydı?

Haşim'in yaptığı, onunkinden çok mu farklı?

Kumalığı paylaşan diğerleri gibi, sen de bir kadınsın!

Nâzım'ın da Haşim'den farklı bir erkek olmadığı gibi.

Kendince tanrılaştırdığın, tapınmaktan gurur duyduğun putların, gerçekte basit birer taş parçası olduğunu ne zaman kavrayacaksın?

Ama, gönlün hâlâ gerilerde bir noktaya takılı kaldıysa eğer, sevinebileceğin bir gerçeklik duruyor orada.

İşte şimdi, Nâzım'ın kızıl saçlı Piraye'siyle tam olarak özdeşleştin.

"Erkek dediğin, başı öne eğik durmaz! Başını eğdirecek eylemlere de asla kalkışmaz."

Dünyanın tartışmasız, en büyük zevki annelik!

Yaşamadan bilinemeyecek, tatmadan duyumsanamayacak; tüm tahminlerin ötesinde, insanı bambaşka âlemlere taşıyan; Tanrı'nın kadına tanıdığı, onu bu yolla taçlandırdığı, benzeri olmayan, hiçbir şeyle ölçülemez, en büyük ödül bu.

Yalnızca içinde yaşanılan zamana ait olmak ne güzel bir şey... Tüm dertlerinden arındırıyor insanı.

Evlilikler kalabalık içinde yaşanınca, gerçek kimliğini bulamıyor.

"Tanıştığın insanın gözlerine bakacaksın," der babam. "O gözlerde göreceğin ilk ışığın çekim derecesi, tanışıklığın orada kalmasını ya da gelişerek sürmesini sağlayan en iyi gösterge olacaktır."

"Şiiri gerçek yüzüyle tanımak istiyorsan, Nâzım'ı okumalısın!