Өткен күн

Бұрала басып былқылдап,

Әзілдесіп, сыңқылдап,

Жас келіншек, жас қыздар

Кереге жайып, уық байлар,

Үйден үйге жүрісіп.

Өткен күнді ойласам,

Ойға терең бойласам,

Кешегі қайран қазақтың

Сәулеті мен дәулеті

Көз алдыма келеді...

Күшің кеткен баяулап,

Жүрсің атсыз, жаяулап.

Ит надандық желкеңде

Шабайын деп аңдып тұр,

Қылышын ұстап таяулап.

Арыстаным, сұңкарым,

Қажымас, талмас тұлпарым,

Басың көтер, тұр енді!

Батқан екен ол күнің,

Жеткен екен бұл түнің.

Өткенді ойлап кайғырма,

Әр кәмалға бір зауал

Ак білектің күшімен

Дұшпанға қысым көрсеткен,

Қаз дауысты Қазыбек,

Қара палуан Жәнібек

Жалғанда тумас ер еді.

Кеше Шөже, Орынбай,

Жанақ, Біржан, Наурызбай —

Бір сөзі мың ділдалық,

Алты алашқа атақты

Бөрі ақын, сері еді.

Шілдеде самал ескенде,

Жайлауға ауыл көшкенде,

Ат-айғырға мінісіп,

Қыз-бозбала жарасып,

Тереңнен әзілдескенде,

Тісі меруерт тізілген,

Белі қыпша үзілген,

Хор сықылды сол сүлу

«Ха-ха-ха!» деп күлгенде,

Еділ, Жайық, Сырдария —

Белгілі жұртқа ескі су,

Тәтті, дәмді, тармақты

Ұзын Ертіс, Жетісу.

Осы бес су арасы

Сарыарқа деген жер еді,

Туып-өскен баласын

Айбынды ер Алаш дер еді.

Еркін шауып ойнақтап,

Тілеген отын жер еді.

Қонысы — жібек ну тоғай,

Айдын шалқар көл еді.

Есіл менен Нұрадай

Екі енеге телі еді.

Қой үстіне бозторғай

Жүмыртқалап ол күнде,

Жарлы жан жоқ Алашта,

Бай пейілі кең еді.

Қайыры көп ағайын,

Кедейде жоқ уайым —

Керек болса, бір тайын

Сұраусыз ұстап мінеді.

Болсын жаты, жақыны,

Жоқ асынан тартыну.

Жылы жузді бәйбіше

Керсендей улкен аяқпен

Ұстата саумал береді.

Шыға калса бір жұмыс,

Ұзап кетпек — артық іс,

Бітімге биге келеді.

Қасымның қасқа билігі,

Есімнің ескі билігі

Алдында сайрап жатқан соң,

Көпті көрген көне би

Қара жолмен желеді.

Бір тиын пара алу жок,

Қисыққа қулак салу жоқ,

Туралық, шындық — екеуін

Қаз-қатар ғып жегеді.

Сол екеуі алдында

Бір бұлтармай жүреді.

Ақназар сынды әділ хан,