Vəba günlərində eşq

“Kim olursa olsun, hər kəs öz ölümünün sahibidir. O an yetişdikdə edə biləcəyimiz yeganə şey insanların qorxusuz və əzabsız ölmələrini təmin eləməkdir”.

Məni ən çox üzən ölüm deyil, eşq ucbatından ölməməkdir”

Hər yaşın özünə görə geyim tərzi vardı. Amma qocalığın tərzi yeniyetməlikdən dərhal sonra başlayır, ta qəbir evinədək davam edirdi. Geyim, sadəcə, yaş deyil, cəmiyyətdə layiqli yer tutma mənası verirdi.

hər ikisinə də neçə-neçə xoşbəxtlik saatları bəxş etmiş olan bir kristalın durduğunu anladı.

Amma birlikdə öyrəndikləri bir şey vardısa, o da biliyin və müdrikliyin bizə lazım olmayan vaxtda gəlib çıxması idi.

“Kim olursa olsun, hər kəs öz ölümünün sahibidir. O an yetişdikdə edə biləcəyimiz yeganə şey insanların qorxusuz və əzabsız ölmələrini təmin eləməkdir”.

“Fəlakətlərdə eşq əzəmət və nəciblik qazanır”.

Biz, kişilər xurafatın yazıq quluyuq”,

qocalığın tərzi yeniyetməlikdən dərhal sonra başlayır, ta qəbir evinədək davam edirdi. Geyim, sadəcə, yaş deyil, cəmiyyətdə layiqli yer tutma mənası verirdi.

uşaqlar yalnız gerçəkdən xəstə olduqları zaman xəstələnirdilər. Həkimlə bilinən sözlərlə deyil, gerçək xəstəliklərin konkret simptomları ilə ünsiyyət qururdular. Halbuki yetkin adamlar bəlli bir yaşdan sonra ya xəstə olmadan əlamətlər göstərirdilər, ya da bundan betəri – zərərsiz xəstəliklərin əlamətlərini göstərən ciddi xəstəlikləri olurdu. Zaman-zaman təsiri müvəqqəti dava-dərman verərək onları oyalayırdı. Qocalığın zibilliyində onlarla birlikdə yaşama məcburiyyəti ilə ağrılarını duymamağı öyrənənədək.