Daha

Sahip olduğu tek kitaptan yüksek sesle bölümler okuyor ve ortaya attığı konuları tartıştırıyordu. Her tartışmadan sonra küçük de olsa kavgalar çıkıyor ve Rastin bir kenara çekilip gülümseyerek izliyordu. Depo halkı muhtemelen önemsiz konular için birbirini yerken, Rastin bu defa başka bir kadını, tuvalete götürüp, diliyle neler yapması gerektiğini tarif ediyordu. Aslında yaptığı şey, şiddetin kaynağını değiştirmekti. Şiddet artık direkt olarak deli çocuktan değil, halkın kendisinden gelip halka gidiyordu. Bunun için de, Rastin, onları birbirine düşürmenin bir yolunu mutlaka buluyordu.

Çünkü her insanın, aynı anda, hem iyi hem de kötü olduğu gerçeği kabul edilirse, hayranlık duyulup peşinden ölüme gidilen kim varsa, yani gelmiş geçmiş bütün liderlerin kimliğinde lekelenmeler başlayacaktı. Kafalar karışacak, düşünceler çarpışacak ve kimse kimse için hayatını feda etmeyecekti. Ama öyle olmadı ve mutlak iyiyle mutlak kötünün savaşı insanları birbirine kırdırmanın en basit yolu haline geldi.

Çünkü her insanın, aynı anda, hem iyi hem de kötü olduğu gerçeği kabul edilirse, hayranlık duyulup peşinden ölüme gidilen kim varsa, yani gelmiş geçmiş bütün liderlerin kimliğinde lekelenmeler başlayacaktı. Kafalar karışacak, düşünceler çarpışacak ve kimse kimse için hayatını feda etmeyecekti. Ama öyle olmadı ve mutlak iyiyle mutlak kötünün savaşı insanları birbirine kırdırmanın en basit yolu haline geldi.

Bütün dünya nüfusuna ezberletilmiş olan, varak çerçeveli ve gösterişli bir tablo vardı. Ve o tabloda, iyiler kötülerle ve cennet cehennemle savaşıyordu. Oysa böyle bir savaş yoktu ve hiç olmamıştı. İyiyle kötünün kıyamet gününe kadar sürecek olan ölüm kalım savaşı, insanlığın yediği en büyük kazıktı. Toplum düzeninin en kestirmeden sağlanması ve otoritenin daima ayakta kalması için atılması gerekmiş olan bir kazık.

Çünkü gidebilecek olanların hepsi gitmişti. Gençler, orta yaştakiler ve geleceğe dair en küçük bir umudu olanlar... İnsanların, ilk fırsatta, arkalarına bakmadan terk ettikleri bir yerdeydik...

Çünkü masallarında Açıl Susam, Açıl! diyenler, gerçek hayatta Kapan Kadın, Kapan! demişti. Dünyanın öyle bir yerindeydik ki erkeklerin her biri kendini Ali Baba sanıyor, geriye kalan herkesin de Kırk Haramiler olduğuna inanıyordu.

Derçisu’yun orada tırdan aldığımız, depoda beklettiğimiz ve teknelere devrettiğimiz insanların, daha iyi bir hayat için terk ettikleri yerdeydim.

Aslında durum gayet basitti: Burası, insanların yumurtalar gibi alınıp birbirine tokuşturulduğu yerdi.

Ancak bir kez doğdu mu, hücresinin dört duvarı da ölüm oluyordu. Hatta bu yüzden, hayatın, yanında, bedavadan verilen tek anlamı, Harmin’in de dediği gibi, ölüm korkusuydu. Ve linç, bu korkunun bir taş kadar somutlaştığı anın adıydı.

O kalabalıkları oluşturan bireylerin hepsi, bir yandan kurbanın peşinde koşuyor, diğer yandan da birbirlerine bakıp aynı şeyi düşünüyordu:

“Ben, şu an bunu yapıyorum. Çünkü sen de yapıyorsun. Sen linç ettiğin için, ben de linç ediyorum!”

Ve hemen yanlarında, kendileriyle birlikte koşan, o hiç tanımadıkları insan da aynısını düşünüyordu:

“Ben buradayım, çünkü sen buradasın!”