Hazim Kamaledin is dood. Vermoord door terroristen of omgekomen tijdens een Amerikaans bombardement. Niemand weet er het fijne van. Tijdens de dictatuur van Saddam Hoessein was Hazim de alom geprezen regisseur van het bekroonde Schoonheid raast in mij tot ik sterf. Met die film nam hij Saddam op de korrel, tot de censuur er zich mee bemoeide en er een zoetsappig promotieverhaal van maakte. Tijdens zijn leven had Hazim Kamaledin niet veel vrienden. Maar nu hij er niet meer is, valt het aantal vrienden niet meer te tellen. En net nu begint zijn familie ruzie te maken over de plek waar hij, de ketter (en links op de koop toe), begraven zou moeten worden.
Schoonheid raast in mij tot ik sterf is een wonderlijke roman waarin Hazim Kamaledin — de schrijver die gezond en wel in leven is — toont hoe fictie sterker kan zijn dan de werkelijkheid. Alles in de wereld van Schoonheid raast in mij tot ik sterf wordt door de oorlog tot as herleid, behalve de herinnering aan wat ooit menselijkheid was en de humor waarmee Hazim Kamaledin het lot van zijn dode dubbelganger beschrijft.
