Aspidistra

Zincirli köpek olmaktansa yalnız kurt olmak yeğdir

Baskıdan yeni çıkmış romanlar – gerdeğe girmemiş gelinler gibi, bekâretlerini bozacak kâğıt açacağına uzanıyorlar – bir de basım öncesi inceleme kopyaları, genç dullar gibi, artık bakir değiller ama yine de çiçek gibiler, ve orda burda, yarım düzinelik takımlar halinde o acınası evde kalmış kızkuruları, uzun süredir korunmuş bekâretlerinin nöbetini hâlâ umutla tutan “artıklar”. Bunlar kötü anıları canlandırıyorlar.

Sönmüş yıldızlar yukarda, nemli maytaplar aşağıda.

Sen kazandın, ey aspidistra!

Senin yanlışın nerede biliyor musun, insanın kendisini kokuşturmadan kokuşmuş bir toplumda yaşayabileceğini sanıyorsun. Sonuçta para kazanmayı reddederek ne elde ediyorsun? İnsan şu ekonomik sistemin dışında kalabilirmiş gibi davranmaya çalışıyorsun. Ama olmuyor. Olmaz. İnsan sistemi değiştirmeli ya da hiçbir şeyi. Onu bunu köşeye deliğe tıkamazsın – anlıyorsun ne demek istediğimi...”

Yükselmektense batmak iyidir. Aşağı, doğru hayaletler krallığına, utanç, çaba, edep ve nezaketin bulunmadığı gölgeler dünyasına!

Batmak! Rekabet az olduğuna göre bu iş pek de zor olmasa gerekti! Ama gariptir, batmak çoğu kez yükselmekten zordur. İnsanı yukarı doğru çeken bir şey vardır daima.

Yerin altı, yerin altı! Toprağın güvenli yumuşak rahmi, iş bulmanın, işten atılmanın söz konusu olmadığı, seni durmadan rahatsız etmediği, umudun, korkunun, hırsın, onurun, yükümlülüklerin bulunmadığı, alacaklıların kapına gelmediği yere batmak. İşte orada olmak istiyordu Gordon.

“Gece karanlığında bütün kediler tekirdir,”

İşte, gördün mü! Gene para! Hayatının en gizli davranışında bile ondan kaçamıyorsun; para uğruna Allah’ın belası pis bir önlem, her şeyi mahvediyor. Para para, daima para! Gerdek yatağında bile para-tanrısının parmağı işe burnunu sokuyor! En iyi gününde, en kötü gününde, para karşında...

Her ideoloji ekonomik koşulların yansımasıdır.”