Maffe meiden maffer dan ooit

Ze is de grootste snoepkont die ik ken. En de gulste. Toen haar cavia één jaar werd, trakteerde ze ons zelfs op taart!
Jessica kwam aanlopen. Met oren als schotelantennes. ‘Is er iets?’ vroeg ze.
‘En of er iets is!’ Ineke propte drie dropjes tegelijk in haar mond. ‘Teddie en Maud zijn heldinnen. Ze hebben een jongetje uit het water gered.’
‘Tsss, zal wel.’ Jessica keek nadrukkelijk naar de Tedmobile.
Kreng!
‘Zonder Teddie waren we allebei verdronken,’ zei ik fel.
Ineke knikte. ‘Je bent gewoon jaloers.’
‘Waarom zou ik?’ Jessica bestudeerde verveeld haar nagels. ‘Als het nou nog in de krant had gestaan…’ Toen wandelde ze heupwiegend weg.
‘Grrr.’ Ineke zwaaide met haar dropzak. ‘Ik had haar een blauw oog moeten slaan.’
Lars voelde aan zijn wenkbrauwpiercing en knikte.
Halverwege de les Nederlands stapte de directrice het lokaal binnen.
‘Mag ik even storen?’ vroeg ze plechtig

Van Mirjam Mous zijn ook verschenen:
Maffe meiden
Maffe meiden 4ever maf
De StrandTent 1
De StrandTent 2
De StrandTent 3
De StrandTent 4
De StrandTent 5
De zomer van Fay en Marscha (bundeling van De StrandTent 1 & 2)

isbn 978 90 00 30294 9
nur 283
Een aantal van deze verhalen werd eerder gepubliceerd in het tijdschrift Tina, weekblad voor meiden van 9 t/m 13 jaar.
www.tina.nl

© 2008 Uitgeverij Van Holkema & Warendorf,
Unieboek bv, Postbus 97, 3990 db Houten
www.unieboek.nl
www.mirjammous.nl
Tekst: Mirjam Mous
Illustraties: Samantha Loman
Vormgeving omslag: Petra Gerritsen
Zetwerk binnenwerk: ZetSpiegel, Best

Supergirl

‘Hè, uit,’ zei Teddie toen de aftiteling over het televisiescherm rolde.
Het was zaterdagmiddag en we hadden net naar de film Supergirl gekeken.
Teddie is gek op actiefilms en streept ze altijd aan in de tv-gids om er niet eentje te missen. Zelfs de herhalingen.
‘Het lijkt me hartstikke cool om Supergirl te zijn.’ Ze zuchtte verlangend. ‘Misdaad bestrijden, mensen redden.’
Jammer maar helaas. Zelfs een baantje als brandweervrouw zat er voor haar niet in.
Teddie is namelijk al vanaf haar geboorte verlamd. Ze zit in een rolstoel, die ze de Tedmobile noemt. Je weet wel: naar de Batmobile van Batman.
‘Je mag oma gaan redden,’ zei Teddies moeder, die met de telefoon de kamer binnen kwam. ‘Ze heeft net gebeld dat ze met griep in bed ligt en geen boodschappen

boodschappen kan doen.’
De oma van Teddie woonde in de Kanaalstraat. We hadden van Teddies moeder de reservesleutel meegekregen. Teddie deed open en ik duwde haar rolstoel de smalle gang in.
‘Oma, ik ben het!’ riep ze keihard naar boven.
Ik hield mijn handen voor mijn oren.
‘Sorry.’ Teddie grinnikte. ‘Maar anders denkt ze misschien dat we inbrekers zijn.’
Omdat Teddies oma geen rolstoellift had, ging ik in mijn eentje de trap op. Eigenlijk voelde ik me best wel een beetje een inbreker, want ik was nog nooit eerder boven geweest.
Aarzelend bleef ik op de overloop staan. ‘Mevrouw Teubner?’
‘Hier,’ klonk het zwakjes vanachter de tweede deur.
Teddies oma lag in bed met een dikke trui aan. Ze klappertandde. ‘Hallo Maud, wat fijn dat jullie me komen helpen.’
Ik keek naar het lege glas op het nachtkastje. ‘Zal ik sinaasappels voor u uitpersen? Of hebt u soms trek in kippensoep?’ (Volgens mijn moeder is dat het beste medicijn tegen verkoudheid

griep. Voel je je meteen weer kiplekker, zegt ze altijd.)
‘Graag,’ zei Teddies oma. ‘En als jullie wat boodschappen willen doen?’
Ik knikte. ‘Tuurlijk. Ik maak zo wel een lijstje.’
Ze knorde tevreden en draaide zich om. Ik liep zachtjes naar beneden.
Teddie plukte wat sinaasappels uit de fruitschaal. ‘Daar staat de citruspers en daar de glazen.’
In de kelder vonden we een blik kippensoep.
‘Blikopener, pan, soepkommen, lepels.’ Teddie wees alles aan.
Ik verwarmde de kippensoep in een steelpannetje.
‘Oma boft maar met ons,’ vond Teddie.
Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Ons?’
Dat was natuurlijk een grapje. Ik snapte heus wel dat Teddie me niet kon helpen. Het aanrecht en het fornuis waren te hoog voor iemand in een rolstoel. Tenzij je een Tedmobile met een straalmotortje had, zodat je kon opstijgen. (O ja, voor als je het nog niet wist: Teddie is dol op rolstoelhumor. Ze wordt juist razend als iemand doet alsof ze zielig is.)

Teddie lachte (bewijs geleverd). ‘Ik spaar mijn krachten liever voor het ruigere actiewerk.’
Ik schonk de soep in de kom en zette hem op het dienblad naast de verse jus. Op de vensterbank lagen een memoblokje en een pen.
‘Voor de boodschappen.’ Ik schoof ze onder mijn riem.
‘Je lijkt net een echte serveerster,’ vond Teddie.
Onderweg naar de super begon Teddie weer over de film. ‘Waarom komen wij nou nooit eens een paar misdadigers tegen?’
‘Alsjeblieft niet!’ Ik rilde al bij het idee.
‘Achtervolgen, klemrijden,’ ging ze onverstoorbaar verder. ‘Vastbinden en ze dan als een postpakketje op het politiebureau afleveren.’
‘Je hebt niet eens een touw.’
‘Maar wel een das.’ Ze klopte op het knalrode breisel, een cadeautje van haar andere oma. ‘Ik kan er een complete maffiabende mee vastknopen, dat ding is drie meter lang.’
Ik keek op mijn horloge. ‘Schiet nou maar op, anders zijn ze dicht.’

Teddie reed meteen in een hogere versnelling en zong met het volume van een gettoblaster: ‘Rolling rolling, rawhide!’
Straks werd ze zelf nog door de politie opgepakt. Voor geluidsoverlast.
We kochten fruit, koffie, brood, beschuit en nog zo’n tien andere dingen die op het boodschappenbriefje stonden. De tas was loeizwaar.
‘Je kunt hem op mijn schoot zetten,’ zei Teddie. ‘Maar dan moet je wel duwen.’
Zwoegend en zwetend reed ik haar naar de Kanaalstraat. En toen gebeurde het.
Er klonk een angstaanjagende gil en daarna een plons.
‘Vlug!’ schreeuwde Teddie. ‘Volgens mij is er iemand in het kanaal gevallen.’
Ik stuurde de Tedmobile van de stoep – hobbeldehobbel – over het gras naar de waterkant.
Pfff, het was maar een bal. Hij dreef als een bootje in het water.
‘Daar!’ Teddie wees met een trillende vinger naar beneden.
Toen zag ik het spartelende jongetje pas. Af en toe ging hij kopje-onder en kwam dan sputterend weer boven. Met

Met heel bange ogen.
Mijn hart draaide om.
‘Naar de kant zwemmen!’ schreeuwde Teddie tegen de jongen, terwijl ze met haar armen de zwemslag voordeed.
Hij gehoorzaamde meteen. Maar het water stond laag en de oever was steil en hoog. Om eruit te kunnen, moest je minstens zoals Supergirl kunnen vliegen. Zodra de jongen dat doorkreeg, begon hij te huilen. Hij kreeg acuut een slok water binnen en hoestte en proestte. Straks stikte hij nog!
Teddie dacht blijkbaar hetzelfde. ‘Ik spring erin,’ zei ze beslist en ze drukte zich op aan de armleuningen van haar Tedmobile.
‘Ben je gek!’ riep ik. ‘Dan verzuipen jullie allebei!’
Teddie kon prima met haar armen zwemmen, maar niet met haar benen. Als ze die jongen boven water moest houden…
‘Ik ga wel.’ Ik keek naar het akelig zwarte water. Slik. Mijn benen bibberden en mijn maag zat ergens in mijn keel.
Het jongetje sloeg wild om zich heen en ging voor de zoveelste keer kopje-onder.
Opschieten! Ik haalde diep a

kneep mijn neus dicht en sprong.
Een ijzige klauw sloot zich om me heen. Mijn kleren zogen zich vol en ik voelde me net een blok beton. Zwemmen! Ik tuurde om me heen. Waar was het jongetje gebleven?
Daar! Ik zwom naar hem toe en pakte zijn hoofd vast. Hij mepte me bijna een hersenschudding.
‘Rustig!’ hoorde ik Teddie roepen. ‘Anders kan Maud je niet helpen!’
Het leek wel alsof ze hypnotiserende gaven had, want hij gehoorzaamde voor de tweede keer. Met uiterste inspanning zeulde ik hem mee en toen werd ik pas echt wanhopig. Van beneden af leek de oever nog hoger en steiler. Ik kwam never nooit niet op de kant en al helemaal niet met een jongen op mijn rug.
‘Teddie!’ Ik hoorde de paniek in mijn stem.
‘Ik ben het alarmnummer al aan het bellen!’ riep ze terug.
Het water was vreselijk koud. Ik probeerde niet op de kramp in mijn been te letten. Hoe lang zou het duren voordat de politie er was om ons omhoog te takelen? Vijf minuten? Tien minuten? Dat hield ik nooit vol!