Гапон

Я на том вяселлі быў,

Шва, мёд, гарэлку піў,

У роце здаволь было,

Хоць Гапон чыноў дажыўся,

Да ведаў, з каго радзіўся,

Спазнай, панюхна, Гапона,

Што ласкаю акамона

Пару ён пайшоў служыць;

Ён на вайне заслужыўся

I ахвіцэрства дажыўся,

Цяпер жа мае прасіць,

Штоб ты, пані! — кабы маці,

Маўляў, сваяму дзіцяці

Долю шчасну даравала

I, калі згодна ядына

Наймілейша Кацярына,

Зручыць нас не адмаўляла».

Сударга на акамона

Напала; пазнаў Гапона —

Дый са страху абамлеў.

Я бяру на свой атвет;

Яка тут, к чорту, хвароба?

Здаць! — а пасля будзе проба,

Відна, з сабой яны зналісь,

Пярвей, відна, паўстрачалісь:

Дохтар, баш, ганьбу найшоў.

Кажа, ў службу не гадзіцца,

Яму трэба палячыцца,

Да і меры не дайшоў.

Хто пад кім яму капае,

Часта сам туды ўпадае.

3 камедыі-оперы «Ідылія»

3 той жа пары Кацярына

Як пакаёва дзяўчына

Пры пані стала служыць;

Пані яе палюбіла,

Чытаць, пісаць навучыла,

Як пачула той расказ,

I успляснула рукамі,

I залілася слязамі

Так раз яна у садочку,

Дый у цёмным у куточку,

Горкі слёзкі вылівала,

Сваю долю праклінала.

Бог пажалеў сіраціну,

Трэба ж у тую гадзіну

Пані па саду гуляць

I бедненькую спаткаць.