Ik zal nooit meer zeggen dat ik van je hou: Romantische roman

door W.A.Hary

1 De lange, knappe man, die ondanks zijn betrekkelijke jeugd al licht grijzende slapen had, kwam recht op Doris Becker af. Zij had besloten een korte wandeling te maken in het voetgangersgebied nadat ze vandaag iets eerder klaar was met werken, om te profiteren van het uitzonderlijk mooie weer van vandaag.

Ze was hier alleen. Met wie zou ze de wandeling hebben gemaakt?

En nu ontmoette ze hem. Niet zomaar iemand, maar uitgerekend deze man, die ze nog maar zo kort kende en naar wie ze zo verlangde toen hij niet bij haar kon zijn.

Puur toeval. Een gelukkig toeval, dacht ze.

Ze stopte, in afwachting van de verbazing die weldra op zijn markante gezicht zou verschijnen.

Hij zou haar net zo min hier in het voetgangersgebied verwachten als zij hem.

Nog maar tien stappen.

Hij keek helemaal niet in haar richting….

Alsjeblieft, kijk omhoog," wenste ze.

Ze keek naar de lange, atletische figuur. Je kon aan zijn bewegingen zien dat hij van top tot teen getraind was.

Zo zag Doris Becker hem graag. Hij was haar droomman en ze was op slag verliefd op hem geworden — twee maanden geleden op het stadsfeest.

Ze sloot graag steeds weer haar ogen om terug te denken aan die eerste ontmoeting met hem: Hij had haar onmiddellijk opgemerkt en ze had in zijn blik gelezen hoe sympathiek ze voor hem was.

Toch had hij haar niet meteen benaderd. Het had hem veel tijd gekost omdat hij niet opdringerig wilde overkomen. Eerst had ze hem een bemoedigende glimlach moeten geven — op een bepaald moment van de avond, toen hij steeds in haar buurt was gebleven.

Die glimlach had alle barrières tussen hen geslecht. Hij was gekomen, ook glimlachend, en had zich gewoon voorgesteld:

“George Venturato!”

Verbaasd had ze uitgeroepen:

“Oh, je bent Italiaans?” Toch had hij niet veel zuidelijks over zich, afgezien van het donkere, licht golvende haar en de zongebruinde teint.