Ананың арманы

Мүмкін соның бәрі де ана үшін бақыт шығар. Өле-өлгенінше қолынан келгенінше балаларының отымен кіріп, күлімен шыққанды әрбір ананың өзі-ақ тілейтін шығар. Өйткені әжемнің көрші-көлең кемпірлерге:
— Е, алла, осылардың бейнеті маған зейнет емес пе. Осылардың алдында өлсем арманым бар ма,— деп айтқанын талай рет естігем. Сондықтан да мен әжемді дүниедегі бақытты ананың бірі санайтынмын.

Осы кезде әжемнің қолы сылқ етіп жерге түсіп кетті.

— Анашым-ау, анашым-ау!..— деген Әсембайдың ащы үні шықты. Үйдің іші азан-қазан, у да шу боп, бірімен-бірі көрісіп, ілезде басты айналдырып, құлақты тұндырып жіберді. Есік жақта отырған көрші шал кеп әжемнің қол-аяғын уқалап, көзін жапты. Зарлатып құран оқыды.

Өксігімді баса алмай, жүрегім қысылып далаға шықтым.

Біреу желкемнен нұқып қалды. Әкем екен.

— Ақымақ, ол алтын жүзік, неге лақтырасың,— деп ызғарлы зекірді.