Өмір көркемдігі

туралы ұшқалақ ойдың, қатенің барлығын өмірдің өзі ашып береді.

Қуанышты адам тынымды білмейді, оның секіргісі, билегісі келеді.

қашпайын, бірақ сүйемін, құшағыңды ашшы деп мазамды алып жүрмеңдер. Ал ойнап-күлуді өзім де жақсы көремін, – деп күлді.

Біз адресімізді беріп қош айтысып, үйге қарай кеттік. Біз ұзамай арты

Дəмелінің көркемдігі – бақыт пен қуаныштың көркемдігі екен. Мен өмір көркемдігі деп осыны айтам.

Қыздың сұлулығы – оның денесінің, қолының сансыз əдемі қозғалысында, бетінің, көзінің əр уақытта да құбылып, күлкіге шомылып тұруында екен. Көзінің ойнақшуы, денесінің, қолының тынбастан қимылдап тұруы оның жастығына, тазалығына, күмістей таза күлкісіне қосылып айрықша бір сұлулық туғызады екен. Оның сұлулығы – кербез, өте көркем қозғалысында, көз қарасының құбылысының құбылуында, күлкісінің тазалығында екен. Егер де құбылуында қозғалысын, құбылуын тоқтатып, бір қалыпта қозғалтпай суретін салғың келсе, түк шықпайды екен.

Осы суретшілердің барлығы да натюрморт деп, өлген қоян, құсты, үзілген алма, нəкті, жарылған қауынды көрсетеді. Шын суретші болсаң əлі үзілмеген, жарылмаған, ағашта тұрған жемісті, өлмеген, өмір сүргісі келетін, өліммен күрескен аңды көрсетші. Адамның өзі де өмірмен адам емес пе?