Қызыл жебе. IV кітап

Әурелікке жаралған фәни адам,
Бақ пен сордың арасы — бір-ақ қадам!

Шалқайғанға — шалқай, пайғамбардың ұлы емес. Еңкейгенге — еңкей, әкеңнен қалған құл емес! —

Екі ойшыл кездескенде әңгіме шіркін әрленіп, өңі кіріп, сөзге жан біткендей, қос құлагер шапқандай, ақыл-ойдың кені ақтарылғандай болмақ қой.

Бейбарыс Египетті биледі ғой. Және қалай биледі?! Тағы бір бабаң Баб

Әлихан Бөкейхановтың 1910 жылы Петербургте шыққан үлкен бір жинаққа енген «Қазақтар» атты мақаласына тап болдым. Сонда Бөйкейханов II Думаның депутаты Марков дегеннің сөзін келтіреді. Ол сөзі «Товарищ» дейтін басылымында 1917 жылы жарияланыпты. Сонда депутат Марков не деген деп

Киргизы (қазақтар дегені) — потомки орд Чингисхана и Тамерлана и что с ними нужно поступать так, как поступали с краснокожими в Америке».

Ахаң: «Нәжісті нәжіспен жуып болмайды» деген сөйлемді қ

кібаста аштан өлсем, көмусіз қаламын-ау деп қорықтым. Аштан өлгендерді вокзал басынан жинап алып, аяқтарынан сүйреп арбаға лақтырып салып, айдаладағы сайға апарып тастағанын өзім көрдім. Көмусіз қалған бейбақтың жаны, екі дүниеге де сыймай, мәңгі-бақи шырылдап, қорлық көреді екен, мен содан қорықтым...

ұлов Түмен-Жырғалдан.

— О, ол Улан-ямаат — «Арқарлы қызыл» ғой. Тауешкі, арқар көп.

— Тағы қандай аң-құс бар?

— О, хакилдиг көп, орысша не деуші еді? — деп Түмен-Жырғал мүдіріп қалды. — Е, горные куропатки!

— Кекілік! —деп Рысқұловтың даусы қаттырақ шығып кетті.

— Кеклик — хакилдиг. Ұқсайды, — деп күлді Түмен-Жырғал.

— Тағы да гургуул көп.

боз жусан, түйежантақ; солардың арасынан сойдиып, сойдиып сиырқұйрық пен шырыш кездеседі.