Marksizm ve Bilim

“Tıpkı Darwin’in organik doğada evrim yasasını bulması gibi, Marx da insan tarihinde evrim yasasını buldu. Şimdiye kadar bir ideoloji örtüsüyle gözlerden saklanmış olan şu yalın gerçeği açığa çıkardı: İnsanoğlunun politika, bilim, din, sanat vb. ile

Böylesi olanaklar ve özendirmeler kapitalist bilim tekeli tarafından engellenmektedir. Oysa sosyalizm koşullarında, bilimin halka yayılmasının dolaysız sonuçlarıdır bunlar.

Böylece sosyalist ülkelerde bilim, kapitalist ülkelerde sporun veya cinayet haberlerinin uyandırdığı ölçüde bir ilgi uyandırmaktadır.

Marksist ilkelere göre yapılan bir atom bombasının asla patlamayacağını öne süren Bertrand Russell gibi.

–ancak o zaman burjuva hukukunun dar ufku tam olarak aşılabilir ve toplum, bayrağına şunu yazabilir: Herkesten yeteneğine göre, herkese gereksinmesine göre.”

Marx’ın dönemindeki doğa felsefesi ve frenolojiden7 günümüzün dirimselciliğine [vitalizm] ve para-psikolojisine varıncaya dek pek çok düzmece bilim vardır. Bu sistemler, sınırlı olsa da sanatsal yaratılar olarak belli bir değer taşırlar, fakat pratiğin sınavından geçmeyi başaramazlar. Marx, onları kendilerini doğuran toplumsal sistemle birlikte yok olmaya mahkum ideolojik üstyapı kümesine indirger.

Nesnel gerçekliğin insan düşüncesine ait bir özellik olup olmadığı sorunu teorik değil, pratik bir sorundur. İnsan, düşüncesinin gerçekliğini, yani doğruluğunu ve gücünü, ‘bu dünyaya aitliğini’ pratikte kanıtlamalıdır. Düşüncenin gerçekliği ya da gerçek dışılığı üzerine pratikten yalıtık olarak yürütülen tartışma tamamen skolastik bir sorundur.

arlık değildir. ‘İnsan’, insanın dünyası, devleti ve toplumudur. Bu devlet, bu toplum, tepetaklak olmuş bir dünya bilinci olarak dini üretti; çünkü kendileri de tepetaklak olmuş bir dünyadan başka bir şey değildirler. Din bu dünyanın genel teorisi, onun ansiklopedik özeti, onun popüler biçimdeki mantığı, manevi onuru, coşkusu, ahlaki yaptırımı, ağırbaşlı tefekkürü, genel avuntu ve mazeret kaynağıdır. İnsanoğlu gerçek bir varlığa sahip olmadığı sürece din insanın düşsel gerçekleşmesidir. Bu nedenle dine karşı mücadele, doğrudan doğruya ruhsal aroması din olan dünyaya karşı mücadeledir.

“Din eleştirisinin temeli şudur: Din insanı değil, insan dini yaratır. Din gerçekte, henüz kişiliğini bulamamış ya da bulup yitirmiş olan insanın öz bilinci ve kendine olan saygısıdır. Fakat ‘insan’ dünyanın dışına sürüklenen soyut bir