Zo’n 75 jaar geleden vonden in de Verenigde Staten de eerste experimenten met diepe hersenstimulatie plaats. Dit type behandeling voor psychiatrische stoornissen moest een alternatief vormen voor de agressievere lobotomie en elektroshocktherapie. Terwijl onderzoek juist liet zien hoe grillig en onvoorspelbaar diepe hersenstimulatie was, waarschuwden onheilsprofeten al snel voor massale hersenspoeling en gedragsbeïnvloeding. Zij projecteerden verschillende maatschappelijke spanningen en angsten op de psychiatrie en haar technieken. In De ultieme lobotomie toont Max van der Linden de turbulente geschiedenis van diepe hersenstimulatie, waarin grote technologische stappen werden gezet maar ook veel vragen onbeantwoord bleven.
