Hamlet

Ne yaparsak yapalım, kendi kendimize verdiğimiz söz en çabuk unuttuğumuz şeydir.

Seni unutmak mı! Hayır, zavallı ruh. Şu budala zihnimde hafızanın bir tahtı oldukça unutmam. Seni unutmak mı! Hafızamın kara tahtasından silerim bütün kitaplarda yazılan çizilenleri gençliğimden, gözlerimden kalanları; yalnız senin buyruğun kalır. Zihnimin defterinin yapraklarında bir tek o kalır, evet, Tanrı şahidimdir, bir o kalır.

İnanma istersen yıldızların yandığına, güneşin döndüğüne inanma. Doğrunun yalan olabileceğine inandır kendini istersen ama seni sevdiğime inan Ophelia.

Tanrım! Tanrım! Ne yorucu, ne usandırıcı, ne kokmuş, ne boş geliyor bana bu dünya!

Sözlerim göklere uçuyor ama düşüncelerim oldukları yerde duruyor. Düşünce olmadan söz gitmiyor işte göklere.

Çamur içinde bir çukur, bizi bekleyen budur.

amur içinde bir çukur, bizi bekleyen bu

Çamur içinde bir çukur, bizi bekleyen budur

amur içinde bir çukur, bizi bekleyen budur.

Olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu.