Вечарнiцы

Ты стаўроўска дзева!

Ты ля мяне жонка, Крывічан царэва!

3 табою шчаслівы, век бы не тужыў!»

Адкуль тут прыгнала звязда нешчасліва

Гэтаку брыдоту?» — злосна такі рэчы

Пан кажа дый Мархву хватае за плечы;

Швырне яе далоў з замковай гары;

Кулём паляцела, вось шыю зламала,

У вялікіх муках, бедная, сканала,

У сыру зямельку сышла без пары.

3 таго ж часу гара Паненскай завецца,

Дух Мархвы там часта па начах бадзецца.

Така воля неба,— слухай яе, княжа!

Вот для цябе жонка! — знайдзеш яе ўраз,

Толькі людзям сваім разашлі указ,

Штоб та на замковы явілась дзядзінец,

Каторай пёс Стаўры дараваў гасцінец».

Тут яму прыснілась, быццам дзед старэнькі,

Ледзь пацягне ногі,— як голуб сівенькі,

Вядзець пад ручку маладую дзеву,

А так прыгожую, маўляў каралеву!

Выберы жонку якой хош манеры:

Тут ксёндз старшы Апанас

Усяляку праўду з-пад ногця дастане.

«Святыя Дзяды! папілі, паелі,

Ідзіце ж к сабе, штоб дамоў паспелі».

«За што ж Кацярынцы мае быць та ласка?»

Бярэ образ Лады, на шнурочак ніжа

Дый прыбрала дочку, радасна глядзіць,

А Мархва аж скача — золатам блішчыць.

Вот бачыце, дзеткі! як мы іх заклялі,

Зараз паявілісь, вячэры спыталі

I прыгожай дочцы вашай, Кацярынца,

За добрае сэрца прыняслі гасцінца».