Lee Callahan voelde de harde klap van zijn vuist op zijn kin.
Hij vloog in het stof en toen hij zijn hoofd ophief zag hij grimmige, vastberaden gezichten en een revolver snuit.
“Lee!”
Dat was Madeleine.
Ze wilde naar hem toe snellen, maar twee sterke, hard grijpende mannenhanden hielden haar meedogenloos bij de polsen vast.
“Blijf voortaan met je handen van mijn dochter af, Callahan!” siste de oude McGregor. Het haar bij zijn slapen was allang grijs geworden, maar in het midden van zijn gebruinde gezicht stonden twee boos knipperende blauwe ogen. Hij was een rancher. Rechts en links van hem stonden enkele cowboys die hij in dienst had.
“Pap, hij heeft me niets gedaan!”
Wanhoop stond op Madeleines fijnbesnaarde gezicht geschreven. Er waren al een paar tranen over haar wangen gerold.
“Ha!” zei McGregor. “Dat zou nog leuker zijn!”
