Sisle Gelen Yolcu

Pencerenin önünden ayrıldı ve odasına bir göz gezdirdi. Bir yatak, bir dolap ve dolaptan biraz büyük bir banyo. Rulo stor perde açıktı. Dışarıdan otelin neon ışıklarının aydınlattığı lavabo

Marsilya polisinin soruşturması. Bordeaux polisine kıyasla ellerinde daha fazla kanıt vardı. Delta kanat. Balmumu. Tüyler. Katil bunları bir yerlerden temin etmişti ve bunlar sıradan

Odanın dekoru birden somut bir görünüm kazanmıştı. Le Gali alışıldık PVC klasörleri, çelik masa ve dolapları, akrilik yer döşemesini kaldırarak ofisini yeniden düzenlemişti. Onların

Dipteki bir başka baraka Mağribilere ayrılmıştı; kendi aralarında, entrikacı tavırlarla alçak sesle Arapça konuşuyorlardı.

karıştırdı. Cesedin morgdaki

— Dünya Tanrı'nın bir görünümü değil, şeytanın bir yalanıdır

Vezüv tarafından yutulan, yok edilen şehirlerin altında da, eğer daha öncesi araştırılırsa, eskiden yutulmuş ve yok olmuş daha eski şehirlerin izleri bulunur... Aynı şey beynimiz için de geçerlidir, şimdiki hayatımız, ona destek ve gizemli bir dayanak görevi gören geçmiş yaşamımızı silmeden muhafaza eder. Belleğimizin derinliklerine indiğimizde tüm bu kalıntılar arasında kayboluruz..

Bir çılgınlığın gerçeğe dönüşmesi için başkalarına ve kendine karşı ikna edici olmak yeterliydi

XX. yüzyıl kuşağı, Nietzsche'nin Tan Kızıllığı adlı kitabındaki vecizesini, bir beylik söz olarak yıpranana kadar yinelemişti: "Beni öldürmeyen her şey beni daha güçlü kılar." Bu bir aptallıktı. En azından herkesin kullandığı çağdaş anlamı içinde. Her gün yaşanan acı insanı dayanıklı hale getirmezdi. Yıpratırdı. Kırılganlaştırırdı. Zayıflatırdı. Freire bunun bedelini ödemişti. İnsan ruhu, dayanıklılığının sınanmasıyla tabaklanan bir deri değildi. Duyarlı, nazik, içli bir zardı. Bir şok anında yaralanır, örselenir ve bunun izlerini hep taşırdı. Bu durumda acı, hastalığa dönüşürdü. Kendi yaşam biçimiyle. Solumasıyla, iniş çıkışlarıyla. Her seferinde daha tehlikeli bir biçimde, hiçbir belirti vermeden depreşir, kendinden beslenirdi

Mathias bu rahatsızlığı birçok kez tedavi etmişti. Yeniyetmeler sıkıntılarını hafifletmek, boğulma duygusundan kurtulmak için kendilerini kesiyorlardı. Bu sıkıntının dışarı atılması şarttı. Bunun için de bedenin kanaması gerekiyordu. Kesikler de bu sıkıntıyı, bu boğulma duygusunu dışarı atıyordu. Hem oyalanma –psikolojik acının yerini fiziksel acı alıyordu– hem de yatışmaydı. Yara, psişik zehri bedenin dışına akıtıyormuş gibi hissediliyordu..