Bratobójcy

Łódzkie małżeństwo Bednarków wychowuje czwórkę dzieci. By utrzymać rodzinę, pracują wszyscy, nawet najmłodsza, dwunastoletnia córka. Jedna z fabryk w mieście zatrudnia dwóch z braci, najstarszego z rodzeństwa — Antoniego i młodszego — Feliksa. W miejscu ich pracy wybucha strajk. Robotnicy dzielą się na trzy wyraźne grupy. Feliks ulega wpływom esdeków, do drugiej — pepesowskiej grupy należy Marta — dziewczyna, która podoba się Antoniemu, zaś sam chłopak tworzy trzecią, najmniejszą grupę, uznawaną za, nie wiedzieć czemu, narodową. Antoni, który dotychczas konsekwentnie popierał walkę z caratem nie rozumie, jak jego poglądy mogą równać się z narodowcami. Słyszał, że są to szpicle, pachołki burżuazji, a teraz znalazł się wśród nich. Jak do tego doszło? Antoni postanawia dociec prawdy. Czy rodzina Bednarków ucierpi na ideowym konflikcie rodzeństwa?
Język, postacie i poglądy zawarte w tej publikacji nie odzwierciedlają poglądów ani opinii wydawcy. Utwór ma charakter publikacji historycznej, ukazującej postawy i tendencje charakterystyczne dla czasów z których pochodzi.
W niniejszej publikacji zachowano oryginalną pisownię.
Józef Jeremski (1866–1942) — polski pisarz, dziennikarz, pracownik w policji. Pochodził z Łodzi, gdzie w wieku 13 lat zaczął pracować w fabryce bawełny. Zaangażowanie w zamach na carskiego urzędnika podczas I wojny światowej zmusiło Jeremskiego do ucieczki z rodzinnego miasta. Od lat 20. był sekretarzem w policji, stopniowo rozwijał karierę dziennikarską i pisarską. Został rozstrzelany podczas II wojny światowej, prawdopodobnie w Treblince.

Utwory Jeremskiego cieszyły się dużą popularnością w dwudziestoleciu międzywojennym. Publikował kryminały, a także powieści o problematyce społecznej.