Druga część cyklu powieściowego wybitnego przedstawiciela polskiego modernizmu Stanisława Przybyszewskiego, w której to główny bohater próbuje uwieść pobożnego szesnastonastolatka.
Autor dokładnie analizuje szaleństwo głównego bohatera, który zmaga się z zaburzeniami nerwicowymi. Temat powieści koncentruje się wokół niemoralnych czynów Erika Falka — emigranta z Polski, zamieszkałego w artystycznym Berlinie na początku lat 90. XIX wieku. Falk to anarchista, lekceważący wszelkie normy moralne. Przybyszewski jak zwykle ozdobnym językiem opisuje proces degradacji jednostki przez alkoholizm i erotyzm.
Język, postacie i poglądy zawarte w tej publikacji nie odzwierciedlają poglądów ani opinii wydawcy. Utwór ma charakter publikacji historycznej, ukazującej postawy i tendencje charakterystyczne dla czasów z których pochodzi.
Seria \"Homo sapiens\" to historia Erika Falka, pisarza-anarchisty żyjącego w Berlinie pod koniec XIX wieku. Bohater zmaga się z nerwicą, z samym sobą i ze światem.
Stanisław Feliks Przybyszewski (1868–1927) — polski pisarz, poeta, dramaturg, nowelista okresu Młodej Polski. Na przełomie wieków uznawany za wielki autorytet życia literackiego. Ekscentryk, skandalista i prowokator. Autor wielu powieści publikowanych w języku niemieckim i polskim, m.in.: „Homo sapiens", „Dzieci Szatana", „Synowie ziemi", „Dzieci nędzy", „Krzyk". Okrzyknięty za życia legendą, był jednym z najbardziej znanych polskich pisarzy w Europie.
