Ерболат Әбікенұлы. Пәтер іздеп жүр едік...

келіншегім жылап отыр, оған жаным ашыды. Ай мен күндей жарқыраған сұлу келіншек, ешкімнің қолы жетпеген, менің ғана қолым жеткен сұлу келіншек, үріп ауызға салардай аппақ сұлу келіншек көз алдымда жылап отыр. Мен оны жылату үшін алып па едім?! Оның көз жасы менің жүрегіме, жүрегімнің ішіндегі өзекке тамшылап жатқандай.

Әдетте ауыз-ауызына жұқпайтын шешеннің нақ өзі еді, енді ұртына су толтырып алғандай-ақ үнсіз отыр.

— Ағам жоқ, кетіп қалыпты?!

Қайнағам теріс қарады.

керегі жоқ», деп шәйді сылқ еткізіп іше салды. Ашуланғаны ма, жоқ, бізді ұялтпау үшін солай істеді ме, ол жағын білмедім.

лашығымызды көріп шошып кетті.

жарытып ештеңе айтпайды.

Сендер жатқан бөлмеге Лайкам жатады.

Лайкасы иті еді. Біздің сонда ит құрлы да құнымыз болмағаны ма?!

Кетсек кеттік, қазір-ақ кетеміз, ит байласа тұрғысыз қу молаңнан.

Үйдің іші үй емес, төбесі түсіп құлазыған ескі моладай қаңырады.