De laatste trein uit Ligurie

Het is 1933. Bella Stuart laat haar rustige leven in Londen achter zich om in Italië te gaan werken als gouvernante van de zesjarige Alec. Hij is het zoontje van een jonge Joodse erfgename en de aristocraat signor Lami. Wanneer Alecs vader sterft, verhuizen Bella en Alec naar het zomerverblijf van de familie in Bordighera. Daar ontmoet Bella Edward, de pianoleraar van Alec. Geleidelijk groeit er vertrouwen en vriendschap tussen de verlegen Bella, de eigenaardige Alec en de raadselachtige Edward.
Wanneer het fascisme Europa in zijn greep krijgt en Mussolini zijn anti-Joodse wetten invoert, komt Alecs leven in gevaar. Bella krijgt de opdracht om Italië te ontvluchten en het jongetje in veiligheid te brengen.

Dublin, zestig jaar later. Anna Moore bezoekt haar Nonna, die in een verpleeghuis op sterven ligt. Als ze hoort dat haar oma in verwarde toestand Italiaans heeft gesproken, beseft ze hoe weinig ze weet van de vrouw die haar heeft grootgebracht.

In De laatste trein uit Ligurië verbindt Christine Dwyer Hickey het landelijke Ligurië van de jaren dertig met het grauwe bestaan in Dublin tegen het eind van de twintigste eeuw. Dwyer Hickey laat daarmee zien dat identiteit en geschiedenis onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, wat je ook verhult of verandert.

‘Betoverend, een roman die je niet loslaat.’ — Library Journal

‘Uiteindelijk is het geen roman over politiek of geschiedenis. Het is een hartverscheurend liefdesverhaal.’ — The Guardian

‘Een prachtig geschreven roman. Imposant maar ook lichtvoetig. (…) Al lezend voel je gewoon het licht en de warmte van Italië.’ — Mail on Sunday

Christine Dwyer Hickey (Dublin, 1960) is auteur van romans en korte verhalen. Ze woont wisselend in Ierland en aan de Italiaanse Rivièra. Inmiddels heeft Dwyer Hickey tien succesvolle romans op haar naam staan, die werden genomineerd voor diverse prijzen (waaronder de Orange Prize en The Irish Book of the Year). De laatste trein uit Ligurië baseerde Christine Dwyer Hickey op haar eigen familiegeschiedenis en werd genomineerd voor de Prix L’Européen de Littérature.