Uşak

fakir insan bir lokma ekmeği kendinden daha fakiriyle paylaşmasını daima bilir.

Neden insanlar kendilerini yoksul, zengin diye bölümlere ayırarak birbirlerine diş biliyorlardı, ortak düşman olan sefalete, yoksulluğa karşı hepsinin elele vermesi gerekmez miydi? Bu toplumsal felaketi sınıf dayanışmasıyla değil, ancak bütün insanlar arasında bir dayanışmayla yenmek kabildi. Çünkü, yenmiş bir sınıf daima haksızlıklar yaratacak ve başka halk tabakalarını felakete sürükleyecektir, insanlığın ülküsü de bu olmasa gerekti.

insan adil bir hâkim olamayacaksa, zalim olmaktansa mazlum olsun daha iyi.

hayat benim için bir yükten başka bir şey değil.

Toplumun ilk işi bütün bireylerine gündelik ekmeklerini sağlamak olmalıdır.

Kendinden daha mutsuzların kaderine karşı kayıtsız kalan adamın hayatında manevi güzellikten eser yoktur.

Dünyada sevilmekten iyi şey mi olur?

Hayata hayat katan kadındır.

Yoksul olsun zengin olsun, zeki olsun ahmak olsun, herkes insan sürüsünü güden aynı yargıya bağlıydı: ilkin çalışmak, sonra yaşamak. Para, para! Sonuç: sömürme, bencillik, tamah, insanlar arasında kin, savaşlar.

Varsın hayta desinler sana. Varsın bir serseri hayatı yaşa. Sırtında partallar, elinde bir parça kara ekmek, ama özgür yaşa, keyfince yaşa!