Autobiografie over de regie herwinnen,een doodvonnis ten spijt. Over het taboe op praten over kanker, het opruimen van ballast en het leven in het nu.
Het leven van Waheeda Shadood kwam even tot stilstand toen zij de diagnose uitgezaaide kanker kreeg. Ongeneeslijk. Statistisch had ze nog dertig maanden te leven. Ze begon openhartig te schrijven over onder andere haar tocht langs huisartspraktijken, klinieken en ziekenhuizen, ook omdat er in vele culturen een taboe rust op het praten over kanker. Leven in termijnen gaat over het opruimen van ballast en het doorbreken van intergenerationele patronen. Over leven in het hier en nu en over niets uitstellen. Over de regie herwinnen, een doodvonnis ten spijt. Leven doet ze, sterven kan altijd nog.
Waheeda Shadood (1967) werd in Paramaribo geboren uit Guyanese, Hindoestaanse ouders. Tot haar zeventiende groeide ze op in Brits Guyana onder de vleugels van haar vader, waarna zij het land verruilde voor Nederland en haar vader voor haar moeder. Na een propedeuse Engelse taal en letterkunde in Leiden studeerde ze Personeel en Arbeid in Rotterdam. Er ging geen jaar voorbij dat ze niet aan het studeren was. Ze volgde diverse opleidingen tot coach en storyteller. Elf jaar geleden besloot ze om mensen te helpen hun eigen (levens)verhaal te begrijpen, te omarmen en te vertellen. Zich te bevrijden van alles wat hen tegenhoudt te leven.
