Pakkende roman over de restauratie van een monument. Als ze op een mooie voorjaarsdag worden gewekt door een luide knal en het geluid van brekend glas begrijpen Max en Lies Deen dat hun huis verzakt. Algauw worden ze meegesleurd in een ingrijpende verbouwing. Een bonte verzameling handwerkslieden komt onder hun dak wonen, huiveringwekkend ongeletterd zoals mevrouw Deen weet, barbaren in feite, die van gedachten willen wisselen over beerputten en strontpompen, doken en waterkelders, en daarbij een ondraaglijke herrie maken die haar eigen solistische werk wreed doorkruist. Ze neemt maatregelen om zich te beschermen maar studie en werk, levensritme, vriendenkring, raken op de achtergrond en uiteindelijk uit het zicht. Tegen wil en dank meegezogen raakt ze geboeid door de persoonlijkheid en achtergrond van de mannen en door de kundigheid waarmee ze huiszwammen, lekkages, verzakkingen en een hele waaier van wonderbaarlijke gebreken die huize Deen met de ondergang bedreigt te lijf gaan. Naarmate het werk verder uitloopt wordt mevrouw Deen half en half bouwvakker. Ze geniet van het werken met de handen en van het proces van samenwerking en ontdekt dat de verschillen minder groot zijn dan gedacht. Uiteindelijk spijt het haar als het werk erop zit.
Pauline van de Ven ontving de Halewijn Literatuurprijs.
