Ustamm ve ben

Dünya su gibi aksın” derdi Sinan

Aşk, kalp ağrısında bulur aksini

İnsan kendisini sevmeyen birini seneler sonra bile özlediğini fark ettiğinde, onu hakikaten seven kişinin karşısında beter bir suçluluk duyuyor

Birini sevdim şah hazretleri…”
“Sonra ne oldu?”
“Hiç” dedi Cihan. Aşk masalları ve kahramanlık destanlarıyla büyüyenler bunu pek anlayamazlardı ama aşk dediğin çoğu zaman koca bir hiç ile sonlanırdı. “Ulaşamayacağım biriydi ve beni sevmiyordu. Kısmet değilmiş.”
“Başka kadın mı yoktu?” dedi şah.
Cihan aynı şeyi ona sormak isterdi. O neden hâlâ yas tutuyordu karısının arkasından? Şah anlamış gibi gülümsedi. “Belki de yoktu” dedi.

Bu vasıtayla, birkaç takdimi müteakip kendini, adaşı olduğu şahın huzurunda buldu Cihan. Tahtında oturan hükümdar, kaybının acısıyla ışıldayan mağrur gözleri, kederden beyazlamış sakalı, mateminin nişanesi olarak büründüğü sade kıyafetiyle Sultan Süleyman’ı hatırlattı ona. Sevgili zevcesi, “Sarayın Mücevheri” Mümtaz Mahal’in, ona on sekiz yılda on dört evlat veren kadının vefatıydı şahı böyle kederlendiren. Merhumenin naaşı, Tapti Nehri’nin kıyısına defnedilmişti. Şimdiyse Agra’ya getirip ebedi istirahatgâhına defnedeceklerdi.
Hiçbir kadını onun kadar sevmemişti şah. Dediklerine göre, Mümtaz Mahal’e bağlılığı o dereceydi ki, bütün fermanlarını evvela ona okutur ve ancak o tasdik ederse saltanat mührünü vururdu. Sadece zevcesi değildi Mümtaz; can dostu, sırdaşı ve akıl hocasıydı. Onun kaybı tesellisiz bir yeise düşürmüştü şahı. Geceleri hâlâ onun dairesine gidiyor, boş odalarla karşılaşınca gözyaşlarına boğuluyordu

Mihrimah hazineden zengindi. Ondan kudretlisi yoktu. Fakat kalbi kırıktı. Kardeşlerini öldürdüğü için babasını affetmedi. Bir de onu Rüstem’le evlendirdiği için tabii. Ne berbat evlilikti o, Allah biliyor. Mutsuzdu. Mihrimah annesi gibi kalpsiz değildi ki. Başka bir kadından doğmuş diye Mustafa’nın öldürüldüğüne sevinmedi. Hürrem kendi çocuklarından birinin tahta çıkmasını arzu ediyordu. Ama Allah büyüktür. Süleyman, Hürrem’den olan oğullarını da öldürdü nihayetinde

Hakikat dediğin bir kelebektir, o çiçekten kalkar, bu çiçeğe konar. Sen de elinde bir ağ, peşinden koşarsın. Yakalarsan sevinirsin. Ama fazla yaşamaz. Nazik şeydir hakikat.”

İlk kez âdet gördüğünde bana geldi koşa koşa. Ölüyorum zannetti zavallıcık. O vaziyette tokat atılır kızlara. Ama prensese yapamazsın. Ben de sarıldım sıkıca. Ölmüyorsunuz sultanım dedim. Büyüdünüz artık.”

Hayatta iki nevi insan var, bunu bilir, bunu derim. Bir, saadet peşinde olanlar. Bir de, adalet peşinde olanlar. Sen mesut bir hayat istedin, bense adalet. Farklıyız.”

Üzüntüden ziyade ilginç bir ana tanıklık etmenin merak ve keyfi vardı yüzlerinde