Sefiller

Oysa o bütün bunların hiçbirini görmedi, umutsuzluğa düşenler arkalarına bakmazlar, kötü kaderin kendilerini izleyeceğini bilirler.

Yıllar önce hiç kimsenin bilmediği bir el bu yeşile dönmüş taşın üzerine şu dizeleri yazmıştı:

“Bir zamanlar zalim kaderine rağmen yaşıyordu.

Şimdi uyuyor,

Meleği terk edince onu,

Dayanamadı ve o da öldü.

Gün nasıl dönüşüyorsa geceye,

Onun ölümü de kendiliğinden oldu.”

Ölmek bir şey değil, sizlerle yaşayamamak korkunç.

– Sadece vicdanıma hesap veririm, dedi.

Susmak, yalan söylemek değildir, diyeceksiniz, hayır haksızsınız, yalan söyleyen suskunluklar vardır.

Garip değil mi ruhunu bile değiştirebilen insanoğlu, kaderini değiştiremiyordu...

Babasının “Oğlumun layık olacağını bilirim.” sözleriyle bıraktığı notta ne demek istediğini anlamış bulunuyordu. Babasının yazdığı pusulayı yitiren Marius, bu sözleri boynunda değil ancak kalbine kazınmış olarak taşıyordu.

Sefalet de bir alışkanlık olur. Günün birinde onu şekillendirmek insanoğlunun elindedir

Ne yazık ki, onun sabıkalı bir kürek mahkûmu olduğunu duyan herkes iki saat sonra onu terk etmişti. “O bir mahkûmdu” yıllardan beri kasabayı kalkındırması, yaptığı iyilikler, refaha kavuşturduğu aileler hiçbiri, artık onun adını anmayacaktı.

Seyahat etmek, her an doğup ölmek gibidir. Belki de yolcu bu değişen ufuklarla insan yaşamı arasında bir yakınlaşma yapıyordu. Hayatta birçok şey bizden kaçmaktadır. Gölgeler aydınlığı kovalar. İnsan bakar, koşar durmak ister, el uzatır fakat geçenleri yakalayamaz. Her olay bir yol kavşağı gibidir. Birden insan kendisini yaşlanmış bulur, her yer kararmıştır. Bizi sürükleyen hayatımızın, kara atı, birden durur, peçeli ve bilinmeyen birinin atının gölgelerde süzülerek uzaklaştığını dehşetle görürüz.