Yalnızlık Sensizliktir

Bir kedinin sütüne ekmek banmak, sırf sen okşadın diye.

Dolana dolana vardığı yolun ilk adımını attığı yer olduğunu gören
yolunu kaybetmiş bahtsız bir yolcu gibi çabalayıp durdum menzili
bulabilmek için.

bu yapayalnız kalmışlığımı
birisine kiralamak... Evet evet birine kiralamalıyım. “Olur mu öyle
şey herkesin yalnızlığı kendisine.” dediğinizi duyar gibiyim.
Lakin ben bu yalnızlığımı birisine kiralamayı beceremesem o yıldızı
da katamayacağım kendime.
İki olamayacağım birin esaretinden kurtulup.
Bakın hem benim yalnızlığım herkesinkine benzemez, az
kullanılmıştır, temiz kullanılmıştır, ruhunda bir asil güzellik vardır.
Benim diye söylemiyorum üzmez, kırmaz, dağıtmaz ortalığı. Eğer
kirası ne diye soracak olursanız, bir simit verin kâfidir.
Biz onu yıldızımla bölüşüp martılara atarız ilk buluşmamızda.

bil isterim: Masken de güzeldi, sen de...

Ben bunu sende öğrendim, maskelerin altına bakmamız gerektiğini
sen öğrettin bana. Tabi ki sonundaki büyük hayal kırıklığını da

Kalbinde atıyorsa sevdiğinin kalbi, ölmek de budur, yaşamak da.

Giderken götürdüğün tüm yıldızları
her gece gökyüzünde ararken, son nefesini vermek için çırpınan bir
gladyatörün uzaktaki evini hasretle özlemesi gibi özlüyorum seni.
Evini, karısını, kızını ve özgürlüğü…

İşte bana en çok yetecek aslında hiç yetmeyecek yegane mal varlığım.
Senden gelip sende nihayete eren hayatım…

Akşam evine ekmek getirmiş bir baba gibi sarılırsan yaşama...
Artık senin suskunluğun aşk olmuştur.

Nişan almış bir tüfeğin göz kırptığını gören bir ceylandır bu dünya.