Een nagelaten bekentenis

Ja, 't was een krankzinnigheid juist haar uit de weg te ruimen!

Ze belemmerde me in mijn vrijheid; maar wat is die vrijheid waard, wat zal ik er mee aanvangen?

tte ik in 't geheel niet meer, wat me gebracht had tot mijn ontzettende daad.

, ik heb geprobeerd me dat medelijden op te dringen. Ik heb me gezegd: ze is toch de Anna van vroeger, de Anna, voor wie je iets sentimenteel liefs hebt gevoeld, de Anna, die je gelukkig hebt willen maken!

't Heeft allemaal niets gebaat!

Dan was 't uit; dan was ze weg, heelemaal weg, voor altijd weg! Dan was ik vrij; dan kon ik doen wat ik wilde!

, kon ik me toch eens wreken op de gelukkige, fatsoenlijke menschen!

Zou ik niet in staat zijn tot een flinke daad, tot één enkel geruchtmakend schandaal?

Wat beteekent dat getreiter? Heb je 't er dan op gezet me dol te maken? Plicht, plicht! Is 't jou plicht me als een klit aan het lijf te blijven hangen, terwijl je nog minder om me geeft dan om die kat?

wat viel er te doen tegen iemand, die geen ander verlangen had dan als een dood lichaam aan me te blijven hange

Elk gebaar, elke blik, elke buiging van haar hoofd zei: je zult me nooit iets te verwijten hebben, omdat ik me zelf niets te verwijten wil hebben;

onderwijl werd Carolien van dag tot dag dringender, terwijl eveneens van dag tot dag haar liefkoozingen me dierbaarder werden.

deur bonsde achter me dicht.

O, ik wist 't toen al: ze zou mij met plicht dienen, waar ik liefkoozingen verlangde. Alle recht van klagen, anders dan tot me zelf, zou ze me ontnemen en ondanks mijn dreigen zou zij toch een blok aan mijn been wezen, in schijn voor mijn welzijn, inderdaad voor haar voldoening.