Aşkın Gözyaşları II (Hz. Mevlana)

Tasavvuf, Allah'a güvenmektir. Seni her şey terk eder, hatta seni en başta sen terk edersin. Seni terk etmeyen Yüce Aşk'tır. Allah ile kul arasında hiçbir perde yoktur ancak kul ile Allah arasında yetmiş bin perde vardır. Nefis perde örücüdür, tasavvuf bu perdeleri kaldırandır. Tasavvuf, dünyayı terk et demez. Aksine elin dünya ile yüreğin Allah ile meşgul olsun ister. Tasavvuf, bulunduğumuz yerden bizi alarak, fenâfillâh makamına götüren yoldur, yoldaki çamura batmadan, nura ulaşmak yüreği aşk ile doldurmakla mümkündür. İçimizdeki hâzineleri tasavvuf aynasında görürüz.

Evet, Mevlâna’m. Tüccarlar yanında çalışana serzenişte bulunur "Rızkını ben veriyorum daha ne nankörlük ediyorsun! "diye. Hakiki Rezzak'ı unuturda kendini "Rezzak" sanır.

Kendi taşıdığımız kalpten bihaber iken kimin cennete veya cehenneme gideceğine karar verir olmuşuz.

Etrafımdakilere baktığımda, herkes öteki olmaya çalışıyor, kimse kendi değildi.

Yalnızım. Yalnızlığımla dostum. Yalnızlığın dostu olamayan, kimselerin dostu olamaz.

Dervişlik eline asâ, sırtına aba alıp dolaşmak değildir. Üzerine hem doğrunun hem de günahkârın bastığı toprak gibi olmadıkça, her şeyi içinde gizleyen bulut gibi olmadıkça ve sevsin sevmesin her şeye hayat sunan yağmur gibi olmadıkça, derviş olunamaz.

Biz insanları Allah'tan alan her şey nefsindendir. Nefsi bırak, gönüle tabi ol. Aşk, iki beden arasındaki değil, iki gönül arasındaki temastır, gönülde cinsiyet yoktur. Cinsiyet sadece dünyada lazımdır, ahirette yoktur. Kabre konulduğumuz zaman Münker-Nekir "Dişi misin, erkek misin?"diye soracak mı?

- Zalim kimdir Mevlâna?

- Aşka isyan ile yetinmeyerek insanları aşktan soğutandır. Allah'ın aşk kapısını insanların suratına çarpanlardır. "Doğrusu Allah, pişmanlıkla kendisine yönelenleri ve özlerini (aşklarını) temiz tutanları sever." (Bakara/222)

Aşk seni sevmeyeni de sevmeye çalışmaktır.

Dış dünyaya kapanma insanın duygularına hâkimiyetini kolaylaştırır. Kendi duygularına hakim olan başkalarının duygularına da hükmeder.