Оралхан Бокей. Бармысын, Махаббат

Қазір кез келген опасыздықты ақтап алар философия ойлап табылған кез.

Қандай аңқау да ақылды адамсыз, тіпті бала секілдісіз. Мүмкін, өзіңіздің арам ой-пиғылыңызды жасыру үшін әдейі абдырайсыз ба... Егер шын мінезіңіз осы болса, өмір сүруіңіз қандай қиындыққа соғар еді. Асылы, қазіргі дәуірде мұндай ақ қанат періштеліктің түкке де қажеті жоқ.

Махаббат дегеніміз де — мәңгі аяқталмас майдан!

Ең үлкен қателігіміз де сол — адамдардың ең үлкен мінін ескермеу.

Адам көп білген сайын таң қалу сезімі азайып, не нәрсеге болсын күмәнмен қарайды екен.

мұң — қуаныштың серігі, қуаныштың сүйген қызы десе де болады. Мұң бізді ессіз күлкіден арылтады, тәубамызды есімізге түсіреді. Ағат іс, ақымақ жүрістен сақтандырады.

Көр де тұр, әр ақылды ісің үшін талай азап шегесің.

Адамның сыры алтын сандық екен-ау, ал ол сандықтың кілтін таба алмаймыз. Таба алсақ та, ауыстырып, бірінікін екіншісіне беріп қоя береміз. Осыдан барып шатасамыз, мәңгі адасамыз. Тағдыр осы қылығымыз үшін миығынан күліп, мазақтайды.

Біздерде бәрі бар, барлығы жетеді, біздерге жетпейтіні — айнымас дос, жақсы адамдар ғана.

Өткеніне ақымақтар ғана өкінеді.