Uitgeverij Cossee

Eliza Peabody is een van die gevaarlijk onberispelijke vrouwen die geloven dat ze de waarheid in pacht hebben. Ze is te enthousiast en ze praat te veel. Haar bezorgdheid over het welzijn van haar rijke buren in Zuid-Londen strekt zich zelfs uit tot ingenieuze, goedbedoelde briefjes vol ongevraagd advies onder de deur.

Maar wanneer een van die briefjes aan Joan, de buurvrouw van nummer 34, tot gevolg lijkt te hebben dat Joan verdwijnt, begint Eliza te ontsporen. Niemand kan of wil haar iets over vertellen, en de buren gaan haar uit de weg. Om achter de reden van Joans verdwijning te komen, blijft ze haar schrijven, altijd naar nummer 34, en wordt steeds openhartiger.

Met humor en diepmenselijk inzicht schrijft Jane Gardam over verdrongen verledens, liefde en desillusie. In 1991 ontving ze voor 'Hoogachtend, Eliza Peabody' de Whitbread Award voor de beste roman van het jaar.

‘Jane Gardams boeken behoren tot de grote schatten van de Engelse literatuur. Ze schrijft simpelweg schitterend. De lezers mogen blij zijn en zich op prachtige boeken en een groot leesplezier verheugen.’ — Ian McEwan

In tijden van politieke aardbevingen en oorlog waarin we naar oriëntatie zoeken, blijft er bitter weinig ruimte over voor nuance. Het complexe conflict, en de overweldigende hoeveelheid historische feiten, maken het bijkans onmogelijk een eenduidige morele houding te bepalen. Al snel worden redenaties zwart of wit, ook om de ja-maar-valkuil te omzeilen. Goed te begrijpen, vindt Chaja Polak, maar voor het slepende conflict tussen Israël en Gaza moet er naar andere oplossingen worden gezocht dan die van geweld.
We hebben de talloze verhalen van vriend en vijand. Verhalen die gelezen zouden moeten worden met empathie en begrip. Verdriet bevindt zich immers aan beide kanten van de grens. Slachtoffers en daders bevinden zich eveneens aan beide kanten van de grens. Chaja Polak herkent pijn en radeloosheid van alle partijen en zoekt de nuance. Ook en vooral wanneer ze ziet dat haar familie in Israël daartoe nauwelijks meer in staat is.
Dit essay is een humanistische, noodzakelijke toevoeging aan een verhard debat.

Didier en Hermine beleven aan de universiteit van Gent een kortstondige affaire. Twaalf jaar later zorgt het toeval ervoor dat zij voor een congres samen naar Wenen reizen. Op oud ijs vriest het licht: hun vroegere verliefdheid groeit uit tot een intense vriendschap, waarin Hermine tegen wil en dank de muze van Didier wordt. Didier is een klassieke romanticus, voor wie de zelfkant van het leven een grote aantrekkingskracht heeft. Maar ook zij kan hem niet redden. In deze adembenemend vertelde kroniek van een aangekondigde dood reconstrueert Hermine
de laatste weken van zijn leven. In een serene, elegante en rustige stijl probeert zij zijn motieven te achterhalen en antwoord te vinden op de vraag in hoeverre je van iemand kunt houden en tegelijkertijd afstand kunt nemen.

Hoe heette de hoedenmaker? verscheen in 1975, werd laaiend enthousiast ontvangen en werd bekroond met de vbvb Debuutprijs 1976 voor het beste Nederlandstalige debuut. Op dat moment herkenden de lezers de hoofdpersonen in dit verhaal, dat aan de dramatisch geëindigde passie tussen Sylvia Plath en Ted Hughes doet denken.

In 1908 geeft de steenrijke Franse bankier Albert Kahn zijn jonge chauffeur Duterte een hypermoderne camera in handen en vertrouwt hem zijn ideaal toe: alle volkeren van de wereld vastleggen. Hij is ervan overtuigd dat een 'Archief van de Planeet' mensen vertrouwd zal maken met elkaar en de angst voor vreemdelingen zal wegnemen. Hij wil met zijn fotoarchief de wereldvrede naderbij brengen.

Duterte twijfelt en stuntelt met zijn nieuwe camera. Hij volgt cursussen bij Emile Pathé en leest de handleiding van de gebroeders Lumière. Samen met Kahn gaat hij op wereldreis en fotografeert schoolgaande meisjes in Japan, monniken in Mongolië en de eerste wolkenkrabbers in New York. Een ongelooflijke collectie kleurenfoto's ontstaat.

Anno 1939 weigert Kahn onder ogen te zien dat zijn project dreigt te mislukken. Zijn villa is in verval, Parijs hangt vol antisemitische aanplakbiljetten, hij heeft niets dan foto's om op terug te kijken. Trouw waakt Duterte over de eeuwige idealist, toont hem alleen díé foto's die Kahns hoop op een betere wereld in leven kunnen houden. Is hij dan tóch gaan geloven in het levenswerk van Albert Kahn?

Lia Tilon (Broek in Waterland, 1965) verbleef voor 'Archivaris van de wereld' in het Institut Néerlandais te Parijs en deed onderzoek in het Musée Albert-Kahn te Boulogne-Billancourt, waar de unieke collectie kleurenglasplaten van de meest uiteenlopende volkeren wordt bewaard. Haar korte verhalen verschenen in 'Tirade' en 'De Gids'.

Als een bibliothecaris in Bretagne besluit om een collectie te beginnen van alle boeken die door uitgevers zijn afgewezen, ontvangt hij ongelooflijk veel manuscripten. In de enorme stapel stuit een jonge redactrice op een meesterwerk, geschreven door een zekere Henri Pick. Ze gaat op zoek naar de schrijver en ontdekt dat hij twee jaar eerder is overleden. Volgens zijn weduwe las Pick,
pizzabakker van beroep, nooit een boek en schreef hij niets anders dan boodschappenlijstjes. Heeft hij soms een geheim leven geleid?

Na verschijning blijkt het boek van Henri Pick een daverend succes, het overrompelt de literaire wereld.
Maar ook daarbuiten brengt zijn roman heel wat teweeg. Redactrice Delphine Despero start haar carrière met een bestseller en vindt de man van haar dromen. Picks dochter komt midden in de mediastorm haar echtscheiding te boven. En ook het leven van Jean-Michel Rouche, een uitgerangeerde journalist, zal drastisch veranderen. Hij bijt zich vast in Picks achtergrond en betwijfelt of het boek wel door hem geschreven is. Zou het soms een vooropgezet plan zijn van de uitgeverij?

Het geheime leven van Henri Pick is een wervelende
literaire zoektocht, vol vaart en humor geschreven, die bewijst dat een roman ook het leven van zijn lezers op zijn kop kan zetten.

Morgan is een jazzpianist die het geld voor de huur van zijn eenkamerappartement verdient met hier en daar een optreden in een bar. De beelden van een kindertijd in de tropen heeft hij uit zijn geheugen verbannen.

Een onverwachte ontmoeting op nieuwjaarsdag verandert zijn leven. Wanneer hij 's ochtends na een optreden naar huis terugkeert, vindt hij een jonge blanke vrouw in een elegante zwarte jurk ineengezakt tegen de tuinmuur van Smolders' fietsenatelier. Om te voorkomen dat ze doodvriest, biedt hij haar barmhartig en zonder bijgedachte onderdak aan. Maar al snel wordt duidelijk dat ze met haar raadselachtige en onberekenbare gedrag huiveringwekkende herinneringen bij hem oproept. Of kent zij hem en is de kennismaking helemaal niet zo vrijblijvend als ze lijkt? Wat begint als een toevallige ontmoeting, loopt uit op een zoektocht van ongekende proporties.

God schiep blank en zwart, de duivel de halfbloed. Met die woorden onderstreepte jurist en latere Eerste Minister Joseph Pholien de verhouding tussen de blanke man en de zwarte vrouw in Belgisch Congo. Bij Artsen Zonder Grenzen hoorde Jonathan Robijn voor het eerst over een instelling in het zuiden van Rwanda, waar vijftig jaar geleden kinderen opgroeiden die een Belgische vader en een Congolese moeder hadden. In de maanden die aan
de onafhankelijkheid van Congo voorafgingen werden deze metiskinderen per vliegtuig naar België geëvacueerd. De meesten zagen hun biologische ouders, broers en zussen nooit meer terug. Net als Morgan.

Lili is bijna twintig wanneer ze Frankrijk definitief achter zich laat om te gaan vissen in Alaska. Een wens die ze al tijden koestert. Als zij op het eiland Kodiak arriveert, heeft ze alleen een kleine legertas bij zich.

In Kodiak werken de bewoners in de visfabriek of op de scheepswerf, in de supermarkt, in de twee motels of de diverse kroegen. Niemand is hier normaal. De vissers zijn stuk voor stuk eenzame mannen zonder thuis, dropouts, oorlogsveteranen die hun verleden ontvluchten. En bijna iedereen is aan de alcohol.

Lili leeft voornamelijk op popcorn, slaapt in oude afgedankte auto's en probeert werk te vinden op een van de schepen. Met haar totale gebrek aan ervaring, haar kleine, tengere postuur en zachte fluisterstem lijkt ze niet bepaald geschikt voor het zware leven op een vissersboot. Maar volhardend als ze is, mag ze op een dag toch mee op een longliner om kabeljauw te vangen. Als vrouw tussen mannen met messen en in overalls vol bloedspatten, moet ze bewijzen minstens zo goed te zijn als de anderen, en liefst nog beter. En dat doet ze.

Na een tijdje willen bijna alle vissers met haar trouwen. Met een van hen, een zwijgzame beer van een vent, krijgt zij een korte relatie. Maar ze wil vooral blijven rondzwerven. Buiten zijn. En vissen.

In Open zee doet Catherine Poulain in een betoverend precieze taal verslag van een rauwe, oorspronkelijke en onbekende wereld, bevolkt door eenzame zielen, die permanent geconfronteerd worden met de elementen. Poulain laat ons geboeid en gefascineerd achter, kijkend naar een wereld en een schepping, die naar andere wetten blijkt te luisteren dan die van ons.

'Er is in de literatuur niets vergelijkbaars te vinden' (Le Figaro).

Voor de mens zijn planten essentieel: zij leveren ons voedsel, energie en zuurstof, en zonder hen zouden wij nog geen week overleven. Onlangs heeft wetenschappelijk onderzoek bevestigd wat Darwin al vermoedde: dat planten ondanks hun schijnbare onbeweeglijkheid over verbazingwekkende vaardigheden beschikken, en zelfs over intelligentie.
De mens beschikt over vijf zintuigen, een plant ook, en over nog minstens vijftien andere. Zo waarschuwen planten elkaar met geurstoffen voor vijandige planteneters, vormen ze met hun wortels enorme netwerken en communiceren met vogels, insecten en elkaar over hun leefomgeving.
Niet voor niets stellen vooraanstaande wetenschappers planten inmiddels op dezelfde evolutionaire trede als dieren. Stefano Mancuso geeft ons een uiterst toegankelijk geschreven inkijk in de fascinerende wereld van hun vaardigheden en intelligentie en onderzoekt hoe hun strategieën een voorbeeld kunnen zijn voor computers en ict.

Michael Ignatieff bezocht de Braziliaanse favela's, de Zuid-Afrikaanse en Zimbabwaanse townships, Japanse boeren, gangs in Los Angeles en monniken in Myanmar om te onderzoeken welke morele deugden mensen over de hele wereld delen. Terwijl de globalisering de wereldbevolking economisch verbindt, rijst de vraag of ook onze waarden steeds meer overeenkomen. Zijn universele mensenrechten inmiddels een wereldwijd gedeelde moraal geworden?

Op zoek naar antwoorden bezocht Michael Ignatieff
in drie jaar tijd acht landen. In zijn onderzoekend essay laat hij zien dat dagelijkse deugden als tolerantie, vergevingsgezindheid, vertrouwen en veerkracht samen een moreel kompas vormen, zowel in kosmopolitische metropolen als in achterstandswijken. Deze kernwaarden stellen het lokale belang boven het universele, en de wensen en verlangens van de eigen groep boven die van vreemden. Ignatieff toont ons dat deugden niet theoretisch of ideologisch gefundeerd zijn. Deugden kunnen verdeeldheid zaaien, maar ook zorgen voor verbinding of verzoening, zowel op lokaal, landelijk en internationaal niveau.

Is liefde een kwestie van principes? Na 'Een onberispelijke man' (DWDD Boek van de Maand het – ook zelfstandig te lezen – vervolg: Betty's verhaal van haar huwelijk met Edward Feathers.

Begin jaren zestig, het zijn de laatste dagen van het British Empire, keert Betty terug naar haar geliefde Hongkong, waar zij is opgegroeid. Daar krijgt de jonge vrouw met de rode krullen, onmiskenbaar een kind van Old England, een onberispelijk huwelijksaanzoek: handgeschreven op briefpapier van een vooraanstaand advocatenkantoor.
Als Betty zich verloofd met Edward Feathers, een advocaat met de rare bijnaam 'Old Filth' (Failed in London Try Hong Kong), weet zij intuïtief dat hun huwelijk nauwelijks op passie gegrond zal zijn. En zij weet evenmin dat zij kort daarna Terry Veneering zal ontmoeten, Edward Feathers' aartsrivaal. Toch zal ze later bij hoog en bij laag beweren dat zij altijd hartstochtelijk van Edward heeft gehouden. Is liefde (ook) een kwestie van fatsoen of van integriteit?
De manier waarop Jane Gardam het huwelijk van het echtpaar Feathers vanuit Betty's perspectief in een heel ander licht laat zien, noemt The Guardian meesterlijk.

'Jane Gardams boeken behoren tot de grote schatten van de Engelse literatuur. Ze schrijft simpelweg schitterend.' – Ian McEwan

'"Een onberispelijke man" is een moeiteloos speelse roman waarin de schrijfster haar lezer in een razend tempo meeneemt door de hele vorige eeuw. Een meesterlijk, soeverein boek.' – De Groene Amsterdammer

Leesjongen (mijnbouw): jongen die bovengronds stenen raapt uit de via een transportband aangevoerde steenkoolbrokken.

Van de vlak na de Tweede Wereldoorlog geboren dichtersgeneratie, die in de poëtisch en maatschappelijk gepolariseerde jaren '70 het woord nam, is Wiel Kusters een van de interessantste. Opgegroeid met het werk van klassieke vormvaste dichters, maar al gauw ook geïntrigeerd geraakt door de poëzie van de Vijftigers, ontwikkelde hij zich vanaf zijn debuut, in 1978 met de bundel Een oor aan de grond, tot een dichter die ernst én speelsheid
kent, maar ook onontkoombare geheimzinnigheid, als een natuurlijk gegeven. Kusters werk is deels geworteld in de Limburgse mijnbouwregio, deels in het boeiende amalgaam van de culturen van Nederland, Frankrijk en Duitsland. De Neue Zürcher Zeitung noteerde naar aanleiding van een Duitstalige bloemlezing: 'Ein dichter von europäischem Rang.'

Wiel Kusters (Spekholzerheide, 1947) is auteur van proza, toneelstukken, biografieën, essays en een vele malen onderscheiden dichter. Hij werkte als hoogleraar letterkunde en was voorzitter van de Zuidelijke Afdeling van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. Zijn meest recente boekpublicaties zijn Hohner (gedichten, 2015) en In en onder het dorp, mijnwerkersleven in Limburg (2012). Samen met Benno Barnard en Huub Beurskens maakte hij de bloemlezing Nee, Plato, nee uit de poëzie van W.H. Auden (2009). In 2010 publiceerde hij de biografie Pierre Kemp. Een leven en in 2014 Mijn versnipperd bestaan, een biografie van Kees Fens. Leesjongen – Verzameld werk 1975–2017 verschijnt ter gelegenheid van Wiel Kusters' zeventigste verjaardag op 1 juni 2017.

Wat is een goede advocaat? De ethiek van de advocatuur ligt onder vuur.

Ooit werd het ethisch gedrag van de advocaat als vanzelfsprekend aangenomen, nu is het onderwerp van zorg en debat. De ethiek van de advocaat ligt onder vuur.
Vooraanstaand advocaat in ruste Britta Böhler buigt zich over de belangrijke vragen van haar vak. Welke eigenschappen zijn onmisbaar voor een goede advocaat? Welke rol spelen ethiek, loyaliteit en maatschappelijke betrokkenheid? Böhler koppelt voorbeelden uit haar praktijk aan de representatie van de advocatuur in film en literatuur. Zij beschouwt ethische dilemma's en bekijkt hoe die al dan niet kunnen worden opgelost.

Welke functie dient de advocaat in de moderne rechtsstaat te vervullen? Moet hij klakkeloos de wensen van de cliënt volgen? En hoe staat het met de publieke verantwoordelijkheid van de advocatuur? Britta Böhler schetst een beeld van de ethiek van de advocaat die past bij de uitdagingen van de eenentwintigste eeuw en die rekening houdt met een verhardend maatschappelijk klimaat.

Britta Böhler (Freiburg, 1960) is een Nederlandse advocate van Duitse afkomst. Ze studeerde rechten, filosofie en politieke wetenschappen, en was strafpleiter in enkele van de meest
spraakmakende rechtszaken van de afgelopen
decennia. Böhler verdedigde o.a. pkk-leider Öcalan, de moordenaar van Pim Fortuyn, leden van de Hofstadgroep en pleitte voor Ayaan Hirsi
Ali. Van 2007 tot 2011 was Böhler lid van de Eerste Kamer, en tot 2017 is ze bijzonder hoogleraar Advocatuur aan de Universiteit van Amsterdam. In 2013 publiceerde Böhler haar eerste roman, De beslissing, die inmiddels in negen talen is vertaald.

China is een politieke en economische grootmacht. Maar
wat weten wij daadwerkelijk van het land dat op het wereldtoneel
zo'n vooraanstaande rol speelt? En hoe denken de Chinezen zelf over de razende ontwikkeling van hun land, met als gevolg luchtvervuiling, vergrijzing en een groeiende kloof
tussen stad en platteland? Waar maken ze zich zorgen om, wat is hun idee van vooruitgang en welke offers zijn ze bereid ervoor
te brengen? Eefje Rammeloo komt bij de Chinezen thuis en spreekt
met hen over hun zorgen en dromen over de vooruitgang.

Een donkere nacht in 1942. Een man staat in Lissabon in de haven op de kade en staart naar een Amerikaans schip. De man is Hitler-Duitsland ontvlucht en heeft geen visum en geen geld. Plots biedt een onbekende hem twee tickets aan voor de boot naar Amerika. Onder slechts één voorwaarde: dat hij deze nacht naar zijn verhaal zal luisteren.De emigrant aarzelt, maar stemt toch in, hij heeft in zijn hopeloze situatie tenslotte niets te verliezen. Het wordt een lange nacht, in bars, in nachtcafés en in de vroege ochtenduren zelfs in een bordeel. Maar waarom móét Joseph Schwarz dit verhaal vertellen, en waarom aan hem?

Erich Maria Remarque (pseudoniem van Erich Paul Remark; Osnabrück, 1898 – Locarno, 1970) werd in 1929 wereldberoemd met Van het westelijk front geen nieuws en geldt als een van de bekendste en meest gelezen auteurs van de Duitse literatuur in de twintigste eeuw. Na de Eerste Wereldoorlog volgde hij een lerarenopleiding, daarnaast was hij actief als steenhouwer en als
testrijder voor een bandenbedrijf. Zijn schrijverscarrière startte hij als toneelcriticus en als sportjournalist. In 1933 werden Remarques boeken in het openbaar verbrand en in Duitsland verboden. In 1938 werd hem zijn Duitse staatsburgerschap ontnomen, in 1939 emigreerde hij naar de Verenigde Staten en in 1947 verkreeg hij de Amerikaanse nationaliteit. Na de oorlog publiceerde hij zeven romans, waaronder de meesterwerken De nacht in Lissabon en Arc
de Triomphe, die op uiterst boeiende manier vertellen over wat nationalistische grootheidswaan, oorlogen en autoritaire ideologieën met de gewone burger doen. Remarque is, net als Thomas Mann, nooit meer naar Duistland teruggekeerd.

Een fotoalbum waarin geboorte, school, bruiloft, werk en ziekte netjes gedocumenteerd zijn – nee, dat is niet de bedoeling, zó gaat hun leven er nooit uitzien, beloven de vrienden elkaar. De zes jongens en meisjes wonen in een oud huis dat van Frieders grootvader is geweest. Het 'Auerhaus', zoals de dorpelingen zeggen, omdat de scholieren de hele dag 'Our House' van Madness luisteren en zingen.

De vrienden wonen hier met één doel: het leven van hun depressieve vriend Frieder redden, die maar beter wat mensen om zich heen kan hebben. En het leven, zo ontdekken ze allemaal, blijkt een stuk ingewikkelder dan gedacht, nu ze op zichzelf wonen. Elke dag weer opstaan, ontbijt maken, afwassen, badminton spelen, geld verdienen, op het eindexamen voorbereiden, en, vooral, níet het leven van hun ouders leiden.

De verteller is druk bezig met het omzeilen van de dienstplicht, Frieder verzint de meest avontuurlijke smoesjes als hij weer met volle zakken in de dorpssuper wordt betrapt, en Harry moet zijn opleiding als elektricien afmaken in plaats van bij het station rondhangen. Waar eindigt de jeugd, en wat komt er dan?

Bov Bjerg, schrijver en cabaretier, heeft een 'bewonderenswaardige all-age-roman geschreven, die van de volwassen lezer de scholier maakt die hij ooit was of wenste te zijn' (aldus het jubelende panel van het Literarisches Quartett). Met daarin al die grote vragen, waar wij levenslang mee worstelen. Maar ze zijn gesteld op zo'n manier, dat je er onmiddellijk een goed humeur van krijgt.

Len Howard (1894–1973) bracht de tweede helft van haar leven door in een klein, afgelegen huisje op het Engelse platteland. Daar schreef ze twee internationale bestsellers over de mezen, roodborsten, mussen en andere vogels in en rond haar huis. Voor wie er anno 2016 langsloopt, doet enkel het naambordje ‘Bird Cottage’ nog denken aan haar wonderlijke levensverhaal.

Het raam van het vogelhuis stond altijd open, de koolmezen en mussen waren vrij om te komen en te gaan en landden op de typemachine van Len Howard zodra ze ging zitten om haar ervaringen met de dieren op te schrijven. Hoewel ze van huis uit geen bioloog was, was ze een pionier op het gebied van onderzoek naar dieren: ze bestudeerde de vogels op basis van vertrouwen en vrijheid, en observeerde hun karakters, eigenaardigheden en gewoontes. En intussen groeiden de wederzijdse waardering en vriendschap.

Howard wist als meisje al dat ze niet in haar geboortedorp in Sussex zou blijven. De soirées en romantische intriges van het gegoede landleven aan het begin van de vorige eeuw stelden haar steeds weer teleur. Bij de dirigent Malcolm Sargent begon ze haar carrière als violiste, die ze afbrak om naar Ditchling in Zuid-Engeland te vertrekken. Hier bouwde ze een bijzondere band op met de vele vogels in en rond haar cottage. Koolmezen sliepen in huisjes boven de rand van de deur en speelden tikkertje rond de lamp, of gebruikten haar kussens als glijbanen. Haar muzikale gehoor stelde haar bovendien in staat de vele nuances in hun talen te horen – als ze de postbode en bezoekers tenminste op afstand wist te houden.

Wat dreef Howard tot het radicale omgooien van haar leven, tot het kiezen voor een leven buiten de gebaande paden? Wat zeggen de levensverhalen van koolmezen ons over de mensenwereld? En is het mogelijk om je te ontworstelen aan de verwachtingen van anderen? Eva Meijer stuitte als filosoof op het onderzoek van Howard, dat onterecht in de vergetelheid is geraakt. Het vogelhuis draait om muziek en vogelzang, mensenmanieren en koolmeesconventies, en uiteindelijk om wat het betekent om ergens thuis te horen.

Zijn er overeenkomsten tussen de eenzame middelbare scholier, die om zich heen schiet in Den Haag, Erfurt of Columbine, en de dader van een georganiseerde terreuraanslag? Wat typeert de dader van een zelfmoordaanslag?

Hans Magnus Enzensberger laat zien, hoe machtsbegeerte, wraakzucht, machogedrag en zelfverachting gecombineerd met woede op de wereld een gevaarlijke mix vormen, die de radicale verliezer — meestal een jongeman — tot een wandelende tijdbom maakt. Alles kan hem tot ontploffing brengen, een sociale vernedering, een seksuele afwijzing of het verlies van een baan. Hij voelt zich altijd het slachtoffer en heeft net zo’n hekel aan zichzelf als aan de krachten die hem onderdrukken. Vaak leeft hij onopvallend in een rijtjeshuis en bereidt onopgemerkt door zijn omgeving zijn actie voor. Bepaalde stromingen in de islam oefenen grote aantrekkingskracht uit op de radicale verliezer en zijn destructieve wereldbeeld.

Enzensberger is erin geslaagd een beangstigend fenomeen voor ons inzichtelijk te maken.

Geen liedjes zingen, geen fabels vertellen: een schrijver heeft in de eerste plaats de taak om een verpleger van de samenleving te zijn.' Wie heeft dat ook alweer gezegd, denkt de verteller van Cocaïne; was dat Tolstoj of Gogol? Hoe dan ook – die verteller is toevallig zelf een schrijver, en heeft wel iets anders aan zijn hoofd.

Onlangs in de steek gelaten door de liefde van zijn leven, brengt hij zijn dagen slenterend over de straten van Moskou door. Hij heeft niets anders meer dan zijn verbeelding om hem overeind te houden. Hij verbeeldt zich epische gevechten in kroegen, bedeelt zichzelf de rol van held en schurk toe in moordzaken en intriges, en ontvangt plots een uitnodiging om naar Stockholm te reizen: hij heeft de Nobelprijs voor de Vrede gewonnen. Hij is de kwaadste niet, niets bindt hem nog aan Moskou, en stapt op de trein.

Daar wacht de schrijver een raadselachtig Nobelprijscomité, worden de doden weer tot leven gewekt, en wordt hem bovendien een nieuwe echtgenote aangeboden. Ja ja, denkt de lezer, dat zal toch niet waar zijn? Maar de schrijver heeft immers zelf zijn personages in het leven geroepen, dus hij kan doen wat hij wil. Een intrigerend kat-en-muisspel tussen auteur, personage en lezer begint.

Cocaïne toont ons de diepe afgronden en ongekende hoogtes van de fantasie, de onbegrensde en bij vlagen absurdistische mogelijkheden van de menselijke geest. Een wervelende roman in de beste Russische traditie, die leest als een literaire achtbaan.

In 1924 is de zomer op Sicilië bijzonder heet. Heet en saai, vooral tijdens de vakantie thuis op het landgoed. Alessio Mainardi en zijn vriend Tarquinio, zestien en achttien jaar oud en afkomstig uit welvarende families, vluchten 'ter voorbereiding op hun eindexamen' naar een stadje aan zee, waar ze een kamer in een studentenpension gehuurd hebben. Ze discussiëren, meestal in de cafés aan de Corso, over Mussolini, Rosa Luxemburg en vooral over de liefde en vrouwen. En over de raadselachtige rode anjer: de bloem der liefde, die Alessio van de aantrekkelijke studente Giovanna in een envelop kreeg – en daarna niets meer van haar hoorde.

Tarquinio daarentegen droomt van de mooiste vrouw van de stad, Zobeida, een dame die vele heren dient, en op een dag vat hij moed en gaat haar opzoeken. Maar als Alessio merkt dat hij geen kans maakt bij Giovanna, zoekt ook hij Zobeida op (met Giovanna's envelop met de rode anjer in zijn broekzak) – en zij wil de aandoenlijke jongen niet meer laten gaan. Misschien ook om hem op afstand te houden van de fascistische zwarthemden.

De rode anjer blaakt van jeugdige opstandigheid en seksueel verlangen, van zomerse geuren, zomers licht en opgehitste stemming. Vittorini's roman toont ons een schitterend portret van twee jonge mannen die een enorme levenshonger aan de dag leggen en bovendien op een aandoenlijke, jeugdige manier openstaan voor alle idealistische, revolutionaire en erotische ideeën. Hoogste tijd dat dit meesterwerk eindelijk zijn weg naar de Nederlandse lezers vindt. Met of zonder de bloem der liefde in hun broekzak.

Met een open blik, een open hart en een tomeloze nieuwsgierigheid staat Navid Kermani oog in oog met de grote en ook de minder bekende meesterwerken van de christelijke kunst. Het is een gedurfde onderneming: de oriëntalist, moslim en koranexpert Kermani bekijkt en leest de meest dramatische en overweldigende schilderijen,van Caravaggio tot Botticelli en van Rembrandt tot Gerhard Richter, op een boeiend andere, nieuwe manier.

Kermani kijkt naïef – oftewel: niet vooringenomen door geloofsdogma's en ingesleten interpretaties – naar bekende schilderijen en ziet het beeld dat kunstenaars zich van het christendom gevormd hebben. Waarom lijkt Maria in Michelangelo's Pieta bijvoorbeeld veel jonger dan haar net van het kruis gehaalde zoon?

Kermani wijst ons op gedurfde details en onorthodoxe speelsheid van de schilders, constateert overeenkomsten tussen Bijbel en Koran en stelt kritische vragen over het symbool van het kruis.

Goddelijke kunst is een boek dat iedere lezer op een andere manier boeit. Onder Kermani's blik worden ónze vragen zichtbaar: universele vragen over schoonheid en vergankelijkheid, verraad en trouw, bidden en wensen, weten en geloven, lust en verleiding.

Kermani's unieke manier van kijken werkt verfrissend en inspirerend. Het is deze nieuwsgierige blik die al een kwart miljoen lezers fascineerde.

Volledig uitgevoerd in fullcolour met 49 afbeeldingen