Unknown

ңір үйіріліп, қас-қарайған бір кеште кемпір әлдекімнен құпияланғандай баяу сөйлеп, сыр ақтарып еді.

бұрынғы үнсіз, жым-жырт мылқау қалпымызға қайта оралдық. Үй ішіндегі заттардың бәрі сұрықсызданып, суық зәй тартады. Төргі бөлмеден әлсіз, бірақ, шер-мұңына тірі адамның жаны төзбейтін кемпірдің күрсінісі естіледі.

Көршім бәріне дән риза жан немесе әзілкеш, қуақы біреу болса керек , үнемі жүзіне күлкі үйіріп, ширақ жүретін. Әдетінше, күлімдеп: «Ә-ә», – деді де. Кенет селк етіп: «Тым жас екенсің-ау?» – деп басын шайқады. Мен бесінші қабаттағы пәтерімнің терезесіне қарағанмын. Терезе пердесі толқып жабылғандай көрінді.

Күн арқан бойы ұзарып, жазғытұрым мезгіл зәулім үйлердің көлеңкесінде қатқан тоңды ашыған қамырдай көмпитіп, көктемнің алғашқы жаңбыры жауатын шақ таяп қалған. Қаланың қым-қуыт, айқай-шуынан биік аспан тұңғиықтанып, тізіліп құстар керуені өтеді.

Пәтер иесі (оны сыртынан кемпір деуші едім) күнұзақ не істейді, нені күйкі тірлігіне күйбең етеді білмеймін, мен жұмыстан оралғанда ол жататын бөлменің есігі үнемі жабық тұратын.

Алайда, үміт пен күдік көңілде кезек толқыған күндердің күрмеуі сәл босаған соң ба, әлде, қаланың қатқыл тірлігіне бой алдыра бастадым ба,

Пәтер иесі тік қабақ сұрша әйелдің бұл қалада ешкімі жоқ болатын.