McQuade liet het paard stapvoets onder zich. Duisternis omringde hem. Het was vochtig en de lauwe wind uit het zuiden bracht weinig verlichting. Aan weerszijden van de premiejager slingerden heuvels van zand en steenslag omhoog. De lucht erboven was inktblauw en met sterren bezaaid. Het monotone gefluister van de wind vermengde zich met het doffe gedreun van hoefslagen.
De Texaan reed vol spanning. Hij was in Mexico, midden in de Sonora-woestijn om precies te zijn. Voordat de avond viel, was hij ternauwernood ontsnapt aan de rurales, die beruchte politieruiters die de grens controleerden en met een ijzeren bezem over de grensgebieden veegden. Ze deinsden niet terug en maakten korte metten met mannen die hun land illegaal waren binnengekomen. De dood had de knokige klauw die hij al naar de premiejager had uitgestoken weer teruggetrokken.
McQuade maakte zich geen illusies. Al zijn zintuigen waren geactiveerd. Het dodelijke gevaar van de Rurales kon achter elke struik, achter elke verhoging op de loer liggen en was alomtegenwoordig. De Texaan hield het Henry geweer bij de hals van de kolf vast. Zijn hand had zich letterlijk vastgezogen aan het kale hout. Het geweer stond met de kolfplaat op zijn dij. Er zat een patroon in de kamer. De ogen van de premiejager waren voortdurend in beweging, ze gleden over de heuvelruggen aan weerszijden en boorden zich in de duisternis tussen de hellingen. Hij was voortdurend op zijn hoede.
